Το Ισραήλ δεν μπορεί να εναποθέσει την ασφάλειά του στα χέρια όσων αδυνατούν να μάθουν από την ιστορία.
Υπάρχουν πάρα πολλές φωνές που συνεχίζουν να υπονοούν ότι η ειρήνη στην Αραβο-Ισραηλινή διένεξη θα έρθει μόνο αν το Ισραήλ παραχωρήσει περισσότερα εδάφη κι επιτρέψει τον σχηματισμό ενός Παλαιστινιακού κράτους. Σημειωτέον ότι το Ισραήλ έχει καταστήσει σαφή την προθυμία του να κάνει αυτή την τεράστια θυσία. Ωστόσο, η ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν το Ισραήλ κάνει θυσίες, βγαίνει χαμένο. Η διαπίστωση αυτή στηρίζεται στα ακόλουθα παραδείγματα:
Η Διακήρυξη του Balfour το 1917 προέβλεπε 43.000 τετραγωνικά μίλια γης στη Μέση Ανατολή για τον Εβραϊκό λαό στη βιβλική του πατρίδα. Ωστόσο, λίγο αργότερα, το 1922, περίπου το 76% αυτής της γης δόθηκε στον Βασιλιά Abdullah για τον σχηματισμό της Υπεριορδανίας (σημερινή Ιορδανία). Έτσι, χωρίς ποτέ να προλάβουν να χαρούν γι’ αυτό που θα γινόταν δικό τους, οι Εβραίοι είδαν το μεγαλύτερο μέρος του να εξαφανίζεται.
Το 1947, ο ΟΗΕ ψήφισε τη διχοτόμηση του υπόλοιπου 24% της γης σε δύο ξεχωριστά κράτη, ένα Αραβικό κι ένα Εβραϊκό (γνωστή και ως η πρώτη λύση των δύο κρατών). Αυτό απέσπασε ένα επιπλέον 50% της απομείνασας γης, κάτι που σήμαινε ότι οι Εβραίοι θα λάμβαναν μόλις το 12% της αρχικής «γης της επαγγελίας» ενώ οι Άραβες το συντριπτικό 88% αυτού που προοριζόταν για τους Εβραίους. Παρόλ’ αυτά, οι Εβραίοι έκαναν τη θυσία και συμφώνησαν με τη συγκεκριμένη διευθέτηση. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Απόρριψη του Ψηφίσματος του ΟΗΕ κι ένας πόλεμος που επιχείρησε να καταστρέψει το μικρό Εβραϊκό κράτος αμέσως μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του το 1948.
Οι Εβραίοι έκαναν άλλη μια θυσία μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 όταν, για να προωθήσει την ειρήνη με τους Μουσουλμάνους, ο Moshe Dayan έδωσε τον έλεγχο του Όρους του Ναού στη Μουσουλμανική Wafq. Ως εκ τούτου, οι Μουσουλμάνοι απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία πρόσβασης και λατρείας ενώ η Εβραϊκή πρόσβαση είναι εξαιρετικά περιορισμένη και η προσευχή τους εκεί απαγορεύεται. Πώς αντέδρασαν οι Άραβες; Μ’ έναν καταιγισμό ψεμάτων για ανυπαρξία οποιασδήποτε Εβραϊκής σύνδεσης με την Ιερουσαλήμ. Οι Μουσουλμάνοι συνεχίζουν εξάλλου ν’ απαιτούν τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της Παλιάς Πόλης και διεκδικούν την «Ανατολική» Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του υποτιθέμενου κράτους τους.
Το 1993, ο Yitzhak Rabin έκανε μία ακόμα θυσία με την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο οι οποίες παραχώρησαν στους Άραβες μεγάλα τμήματα της Ιουδαίας και της Σαμάρειας. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Δεκάδες τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον Ισραηλινών αμάχων που προέρχονταν απ’ αυτές τις περιοχές. Μετά από αρκετά χρόνια κι επανειλημμένες Ισραηλινές εκκλήσεις για πάταξη των τρομοκρατικών επιθέσεων από τους Άραβες, το Ισραήλ δεν είχε τελικά άλλη επιλογή από το να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ξεκινήσει την ανέγερση ενός φράκτη ασφαλείας.
Το 2000 ξεκίνησε η κατασκευή του φράκτη ασφαλείας για την προστασία των αθώων Ισραηλινών πολιτών από τις δολοφονικές επιθέσεις. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Η δραματική αύξηση του αριθμού των τρομοκρατικών επιθέσεων οι οποίες είχαν κατά μέσο όρο 23 Ισραηλινούς νεκρούς κάθε χρόνο (συνολικά 67) τα τρία χρόνια πριν από την κατασκευή του φράκτη κι έφτασαν να μετρούν κατά μέσο όρο 288 θανάτους ετησίως (συνολικά 865) κατά τα επόμενα τρία χρόνια που διήρκεσε η ανέγερση του φράκτη.
Το 2005, ο Πρωθυπουργός Ariel Sharon έκανε μία από τις πιο δύσκολες θυσίες που έκανε ποτέ Ισραηλινός ηγέτης επιλέγοντας να ξεριζώσει σχεδόν 8.000 Εβραίους που είχαν κάνει τη Λωρίδα της Γάζας σπίτι τους για 38 χρόνια. Αυτή η κίνηση έστρεψε Εβραίους εναντίον Εβραίων και προκάλεσε τέτοια εσωτερική αναταραχή που απείλησε να πλήξει ανεπανόρθωτα την καρδιά του μικρού Εβραϊκού κράτους. Υποσχέσεις αποζημίωσης και στέγασης δόθηκαν σε όλους τους Εβραίους που εκδιώχθηκαν από τη Γάζα αλλά, ακόμη και σήμερα, επτά χρόνια μετά, ένα μεγάλο ποσοστό από εκείνους που απομακρύνθηκαν βίαια από τις εστίες τους δεν έχει ακόμη εγκατασταθεί σε μόνιμες κατοικίες.
Παρά την τραυματική θυσία που έκανε το Ισραήλ αφήνοντας τη Γάζα, ποια ήταν η ανταμοιβή που έλαβε από τους Άραβες; Χιλιάδες επιθέσεις με ρουκέτες κατά των πόλεων του νότιου Ισραήλ από τη Hamas η οποία πήρε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας μετά τις εκλογές του 2006. Τα μέλη της έχουν επανειλημμένα ορκιστεί να μην αποδεχθούν ποτέ την ύπαρξη του Ισραήλ και, σύμφωνα με το καταστατικό τους, λένε ότι «αυτό (το Ισραήλ) θα συνεχίσει να υφίσταται μέχρι να το εξαφανίσει το Ισλάμ». Οι επιθέσεις με ρουκέτες ήταν τόσες που το Ισραήλ αναγκάστηκε τελικά να εισβάλει στη Γάζα από τον Δεκέμβριο του 2008 ως τον Ιανουάριο του 2009 και να εξουδετερώσει πολλά από τα σημεία εκτόξευσης των ρουκετών (Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι). Σήμερα, οι επιθέσεις με ρουκέτες συνεχίζονται καθιστώντας σαφές ότι ο στόχος της καταστροφής του Ισραήλ παραμένει αμετάβλητος.
Όσον αφορά στη σημερινή ενδεχόμενη «θυσία» - την παραχώρηση γης για ένα Παλαιστινιακό κράτος - θα ήθελα να υπενθυμίσω στους υποστηρικτές της τα παρακάτω - ο Mahmoud Abbas έχει καταγραφεί να δηλώνει ότι δεν θα δεχθεί ποτέ ένα Εβραϊκό κράτος του Ισραήλ. Περίπου 300.000 Εβραίοι ζουν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια. Αν η ίδια η καρδιά του Ισραήλ δοθεί στους Άραβες για κράτος, ο Abbas έχει πει ότι «δεν θα υπάρξει χώρος ούτε για έναν Εβραίο». Αυτό παρά το γεγονός ότι πάνω από ένα εκατομμύριο Άραβες ζουν στο Ισραήλ αποτελώντας το 20% του πληθυσμού του. Έχει, επίσης, αναφέρει ότι θεωρεί το 100% του Ισραήλ ως «κατεχόμενη Παλαιστίνη».
Μόλις πρόσφατα ο Abbas προέβη σε κάποια συμφιλιωτικά σχόλια κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής του στην Ισραηλινή τηλεόραση αλλά, πριν πάρετε στα σοβαρά τις παρατηρήσεις του, να έχετε κατά νου ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο προκάτοχός του Yasser Arafat έχουν μακρά προϊστορία σε δηλώσεις για το Δυτικό κοινό που καταλήγουν, ωστόσο, ν’ απορρίπτονται όταν μιλούν Αραβικά στα δικά τους ακροατήρια. Έτσι, τα σχόλιά του δεν μπορούν να θεωρηθούν ειλικρινή. Οι πράξεις και όχι τα λόγια θ’ αποδείξουν την ειλικρίνεια του.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι «ανταμοιβές» που έχουν λάβει οι Εβραίοι για τις προηγούμενες θυσίες τους ζημίωσαν το Ισραήλ και δεν οδήγησαν σε ειρήνη.
Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει «αν με ξεγελάσεις μια φορά, η ντροπή είναι δική σου, αν με ξεγελάσεις δύο φορές, η ντροπή είναι δική μου». Το Ισραήλ έχει ξεγελαστεί πολύ συχνά και δεν μπορούμε να εναποθέσουμε την ασφάλειά του στα χέρια όσων αδυνατούν να μάθουν από την ιστορία.
Του Dan Calic
Συγγραφέας, ιστορικός και αναλυτής.
Υπάρχουν πάρα πολλές φωνές που συνεχίζουν να υπονοούν ότι η ειρήνη στην Αραβο-Ισραηλινή διένεξη θα έρθει μόνο αν το Ισραήλ παραχωρήσει περισσότερα εδάφη κι επιτρέψει τον σχηματισμό ενός Παλαιστινιακού κράτους. Σημειωτέον ότι το Ισραήλ έχει καταστήσει σαφή την προθυμία του να κάνει αυτή την τεράστια θυσία. Ωστόσο, η ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν το Ισραήλ κάνει θυσίες, βγαίνει χαμένο. Η διαπίστωση αυτή στηρίζεται στα ακόλουθα παραδείγματα:
Η Διακήρυξη του Balfour το 1917 προέβλεπε 43.000 τετραγωνικά μίλια γης στη Μέση Ανατολή για τον Εβραϊκό λαό στη βιβλική του πατρίδα. Ωστόσο, λίγο αργότερα, το 1922, περίπου το 76% αυτής της γης δόθηκε στον Βασιλιά Abdullah για τον σχηματισμό της Υπεριορδανίας (σημερινή Ιορδανία). Έτσι, χωρίς ποτέ να προλάβουν να χαρούν γι’ αυτό που θα γινόταν δικό τους, οι Εβραίοι είδαν το μεγαλύτερο μέρος του να εξαφανίζεται.
Το 1947, ο ΟΗΕ ψήφισε τη διχοτόμηση του υπόλοιπου 24% της γης σε δύο ξεχωριστά κράτη, ένα Αραβικό κι ένα Εβραϊκό (γνωστή και ως η πρώτη λύση των δύο κρατών). Αυτό απέσπασε ένα επιπλέον 50% της απομείνασας γης, κάτι που σήμαινε ότι οι Εβραίοι θα λάμβαναν μόλις το 12% της αρχικής «γης της επαγγελίας» ενώ οι Άραβες το συντριπτικό 88% αυτού που προοριζόταν για τους Εβραίους. Παρόλ’ αυτά, οι Εβραίοι έκαναν τη θυσία και συμφώνησαν με τη συγκεκριμένη διευθέτηση. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Απόρριψη του Ψηφίσματος του ΟΗΕ κι ένας πόλεμος που επιχείρησε να καταστρέψει το μικρό Εβραϊκό κράτος αμέσως μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του το 1948.
Οι Εβραίοι έκαναν άλλη μια θυσία μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 όταν, για να προωθήσει την ειρήνη με τους Μουσουλμάνους, ο Moshe Dayan έδωσε τον έλεγχο του Όρους του Ναού στη Μουσουλμανική Wafq. Ως εκ τούτου, οι Μουσουλμάνοι απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία πρόσβασης και λατρείας ενώ η Εβραϊκή πρόσβαση είναι εξαιρετικά περιορισμένη και η προσευχή τους εκεί απαγορεύεται. Πώς αντέδρασαν οι Άραβες; Μ’ έναν καταιγισμό ψεμάτων για ανυπαρξία οποιασδήποτε Εβραϊκής σύνδεσης με την Ιερουσαλήμ. Οι Μουσουλμάνοι συνεχίζουν εξάλλου ν’ απαιτούν τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της Παλιάς Πόλης και διεκδικούν την «Ανατολική» Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του υποτιθέμενου κράτους τους.
Το 1993, ο Yitzhak Rabin έκανε μία ακόμα θυσία με την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο οι οποίες παραχώρησαν στους Άραβες μεγάλα τμήματα της Ιουδαίας και της Σαμάρειας. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Δεκάδες τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον Ισραηλινών αμάχων που προέρχονταν απ’ αυτές τις περιοχές. Μετά από αρκετά χρόνια κι επανειλημμένες Ισραηλινές εκκλήσεις για πάταξη των τρομοκρατικών επιθέσεων από τους Άραβες, το Ισραήλ δεν είχε τελικά άλλη επιλογή από το να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ξεκινήσει την ανέγερση ενός φράκτη ασφαλείας.
Το 2000 ξεκίνησε η κατασκευή του φράκτη ασφαλείας για την προστασία των αθώων Ισραηλινών πολιτών από τις δολοφονικές επιθέσεις. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Η δραματική αύξηση του αριθμού των τρομοκρατικών επιθέσεων οι οποίες είχαν κατά μέσο όρο 23 Ισραηλινούς νεκρούς κάθε χρόνο (συνολικά 67) τα τρία χρόνια πριν από την κατασκευή του φράκτη κι έφτασαν να μετρούν κατά μέσο όρο 288 θανάτους ετησίως (συνολικά 865) κατά τα επόμενα τρία χρόνια που διήρκεσε η ανέγερση του φράκτη.
Το 2005, ο Πρωθυπουργός Ariel Sharon έκανε μία από τις πιο δύσκολες θυσίες που έκανε ποτέ Ισραηλινός ηγέτης επιλέγοντας να ξεριζώσει σχεδόν 8.000 Εβραίους που είχαν κάνει τη Λωρίδα της Γάζας σπίτι τους για 38 χρόνια. Αυτή η κίνηση έστρεψε Εβραίους εναντίον Εβραίων και προκάλεσε τέτοια εσωτερική αναταραχή που απείλησε να πλήξει ανεπανόρθωτα την καρδιά του μικρού Εβραϊκού κράτους. Υποσχέσεις αποζημίωσης και στέγασης δόθηκαν σε όλους τους Εβραίους που εκδιώχθηκαν από τη Γάζα αλλά, ακόμη και σήμερα, επτά χρόνια μετά, ένα μεγάλο ποσοστό από εκείνους που απομακρύνθηκαν βίαια από τις εστίες τους δεν έχει ακόμη εγκατασταθεί σε μόνιμες κατοικίες.
Παρά την τραυματική θυσία που έκανε το Ισραήλ αφήνοντας τη Γάζα, ποια ήταν η ανταμοιβή που έλαβε από τους Άραβες; Χιλιάδες επιθέσεις με ρουκέτες κατά των πόλεων του νότιου Ισραήλ από τη Hamas η οποία πήρε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας μετά τις εκλογές του 2006. Τα μέλη της έχουν επανειλημμένα ορκιστεί να μην αποδεχθούν ποτέ την ύπαρξη του Ισραήλ και, σύμφωνα με το καταστατικό τους, λένε ότι «αυτό (το Ισραήλ) θα συνεχίσει να υφίσταται μέχρι να το εξαφανίσει το Ισλάμ». Οι επιθέσεις με ρουκέτες ήταν τόσες που το Ισραήλ αναγκάστηκε τελικά να εισβάλει στη Γάζα από τον Δεκέμβριο του 2008 ως τον Ιανουάριο του 2009 και να εξουδετερώσει πολλά από τα σημεία εκτόξευσης των ρουκετών (Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι). Σήμερα, οι επιθέσεις με ρουκέτες συνεχίζονται καθιστώντας σαφές ότι ο στόχος της καταστροφής του Ισραήλ παραμένει αμετάβλητος.
Όσον αφορά στη σημερινή ενδεχόμενη «θυσία» - την παραχώρηση γης για ένα Παλαιστινιακό κράτος - θα ήθελα να υπενθυμίσω στους υποστηρικτές της τα παρακάτω - ο Mahmoud Abbas έχει καταγραφεί να δηλώνει ότι δεν θα δεχθεί ποτέ ένα Εβραϊκό κράτος του Ισραήλ. Περίπου 300.000 Εβραίοι ζουν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια. Αν η ίδια η καρδιά του Ισραήλ δοθεί στους Άραβες για κράτος, ο Abbas έχει πει ότι «δεν θα υπάρξει χώρος ούτε για έναν Εβραίο». Αυτό παρά το γεγονός ότι πάνω από ένα εκατομμύριο Άραβες ζουν στο Ισραήλ αποτελώντας το 20% του πληθυσμού του. Έχει, επίσης, αναφέρει ότι θεωρεί το 100% του Ισραήλ ως «κατεχόμενη Παλαιστίνη».
Μόλις πρόσφατα ο Abbas προέβη σε κάποια συμφιλιωτικά σχόλια κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής του στην Ισραηλινή τηλεόραση αλλά, πριν πάρετε στα σοβαρά τις παρατηρήσεις του, να έχετε κατά νου ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο προκάτοχός του Yasser Arafat έχουν μακρά προϊστορία σε δηλώσεις για το Δυτικό κοινό που καταλήγουν, ωστόσο, ν’ απορρίπτονται όταν μιλούν Αραβικά στα δικά τους ακροατήρια. Έτσι, τα σχόλιά του δεν μπορούν να θεωρηθούν ειλικρινή. Οι πράξεις και όχι τα λόγια θ’ αποδείξουν την ειλικρίνεια του.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι «ανταμοιβές» που έχουν λάβει οι Εβραίοι για τις προηγούμενες θυσίες τους ζημίωσαν το Ισραήλ και δεν οδήγησαν σε ειρήνη.
Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει «αν με ξεγελάσεις μια φορά, η ντροπή είναι δική σου, αν με ξεγελάσεις δύο φορές, η ντροπή είναι δική μου». Το Ισραήλ έχει ξεγελαστεί πολύ συχνά και δεν μπορούμε να εναποθέσουμε την ασφάλειά του στα χέρια όσων αδυνατούν να μάθουν από την ιστορία.
Του Dan Calic
Συγγραφέας, ιστορικός και αναλυτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου