ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ (Έξοδος 26:31-35, 36:35-38)
«Και θα κάνεις καταπέτασμα από βαθυγάλαζο ύφασμα, και πορφυρούν και κόκκινο, και κλωσμένη βύσσο, με εργασία επιδέξια. με χερουβίμ θα είναι κατασκευασμένο. Και θα το κρεμάσεις επάνω σε τέσσερις στύλους από ξύλο σιττίμ επικαλυμμένους με χρυσάφι. τα άγκιστρά τους θα είναι χρυσά, επάνω στα τέσσερα ασημένια υποστηρίγματα. Και θα κρεμάσεις το καταπέτασμα κάτω από τις περόνες, για να φέρεις εκεί, από μέσα από το καταπέτασμα, την κιβωτό τού μαρτυρίου. και το καταπέτασμα θα κάνει χώρισμα σε σας, ανάμεσα στο άγιο και το άγιο των αγίων» (Έξοδος 26:31-33).
Τι να περνούσε άραγε από το μυαλό του καθώς κοίταζε το όμορφο παραπέτασμα; Μήπως σκεφτόταν: «Τι θα γινόταν αν περνούσα την κουρτίνα; Θα πέθαινα πράγματι αν έμπαινα; Γιατί να μη ρίξω μια γρήγορη ματιά μέσα στα Άγια των Αγίων;» Η πειστική απάντηση τής συνείδησής του ήταν: «Όχι! Μη!» Θυμόταν ζωηρά την γρήγορη κρίση από τον Θεό που έπεσε πάνω στον Ναδάβ και τον Αβιούδ όταν έδειξαν ανυπακοή στη διακονία τους.
Τοποθέτηση των κουρτινών
Τρία παραπετάσματα ήταν βαλμένα στρατηγικά στη Σκηνή, καθένα φτιαγμένο από λινό κεντημένο από βαθυγάλαζο ύφασμα, πορφυρό και κόκκινο (Έξ.38:18). Αν κι ωραία στην όψη, τα παραπετάσματα τής Σκηνής δεν ήταν αντικείμενα θαυμασμού. Αντίθετα είχαν 2 βασικές λειτουργίες. Η λέξη παραπέτασμα (εβραϊκά παροκέθ) σημαίνει χωρίζω, κάτι που περιγράφει τη διακονία του. Το παραπέτασμα λειτουργούσε σαν ένα φράγμα μεταξύ τού Θεού και τού ανθρώπου, κλείνοντας τον Θεό μέσα και τον άνθρωπο έξω (Λευιτ.16:2). Τα παραπετάσματα επέτρεπαν την είσοδο για τη λατρεία, μόνον αφού πρώτα οι ιερείς είχαν εκπληρώσει τους απαιτούμενους όρους που έθετε ο Μωσαϊκός Νόμος.
Το πρώτο παραπέτασμα, «η πύλη τής αυλής» (Έξ.27:16), είχε 2,29 μέτρα ύψος κι 9,14 μέτρα πλάτος και υποστηριζόταν από 4 στύλους, βαλμένους σε 4 χάλκινα υποστηρίγματα. Το παραπέτασμα αυτό χώριζε τον λαό απ’ την αυλή τής Σκηνής. Ο λαός έπρεπε να φέρνει τη θυσία του στη πύλη σαν προσφορά στο Θεό. Το δεύτερο παραπέτασμα, «ο τάπητας για τη θύρα τής Σκηνής» (Έξ.26:36-37), στηριζόταν από πέντε στύλους με χρυσά άγκιστρα. Οι στύλοι ήταν φτιαγμένοι από ξύλο ακακίας, καλυμμένοι με χρυσάφι και δεμένοι στους στύλους με τα χρυσά άγκιστρα που ήταν συνδεδεμένοι με τα 5 χάλκινα υποστηρίγματα. Η κουρτίνα αυτή χώριζε τους ιερείς στην αυλή τής Σκηνής από τα Άγια. Μόνον αφού είχαν καθαριστεί στο χάλκινο θυσιαστήριο και το χάλκινο νιπτήρα μπορούσαν να εισέλθουν στα Άγια για να λατρέψουν και να έχουν κοινωνία με τον Θεό.
Το τρίτο παραπέτασμα, για το οποίο μιλάμε στο κεφάλαιο αυτό, χώριζε το εσωτερικό τής Σκηνής σε δύο χώρους, στα Άγια και στα Άγια των Αγίων. Κρεμόταν από χρυσά άγκιστρα στηριγμένα σε 4 στύλους από ξύλο ακακίας καλυμμένους με χρυσάφι, που ήταν χωμένοι σε 4 ασημένια υποστηρίγματα (Έξ.36:31-33). Το παραπέτασμα αυτό χώριζε τους ιερείς απ’ τα Άγια των Αγίων, όπου ήταν η παρουσία τού Θεού. Μόνο ο αρχιερέας μπορούσε να μπει στα Άγια των Αγίων μια φορά το χρόνο, τη μέρα τού εξιλασμού, για να προσφέρει αίμα πάνω στο ιλαστήριο για τις αμαρτίες του κι αυτές του λαού.
Το παραπέτασμα ανάμεσα στα Άγια και στα Άγια των Αγίων περιγράφεται σαν «επιδέξια εργασία» (Έξ.26:31). Στους εργάτες είχε δοθεί ιδιαίτερη θεία σοφία για να κάνουν αυτό το όμορφο παραπέτασμα, που ποτέ δεν αντιγράφτηκε.
Οι φοβερές φιγούρες των κεντητών χερουβίμ στο παραπέτασμα, ήταν εικόνες αγγελικών όντων τής ανώτατης βαθμίδας. Ο χαρακτήρας, η ομορφιά και η δύναμή τους ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινη περιγραφή. Σύμβολα των χερουβίμ χρησιμοποιούσαν και άλλοι σημιτικοί λαοί, εμφανίζοντάς τα σαν φτερωτά λιοντάρια και ταύρους, για να φρουρούν τους ναούς και τα παλάτια τους. Ο Ιεζεκιήλ δίνει την εντύπωση ότι αυτά έχουν χαρακτηριστικά και ανθρώπων και ζώων (Ιεζ.10). Τα χερουβίμ είναι σύμβολα τής προστατευτικής παρουσίας τού Θεού πάνω απ’ τα Άγια των Αγίων. Ήταν σαν ο Θεός να είχε τοποθετήσει μια διαρκή φρουρά μπροστά στην είσοδό τους, λέγοντας: «Μέχρις εδώ, αλλά όχι παραπέρα!» Είχαν τοποθετηθεί στην είσοδο τού κήπου τής Εδέμ, μετά την εκδίωξη τού Αδάμ και της Εύας, για να προστατεύουν το δένδρο τής ζωής (Γέν.3:24).
Το παραπέτασμα που υπήρχε στο Ναό τού Ηρώδη, τα χρόνια τού Κυρίου, ήταν όμορφο στην όψη, κατά την εβραϊκή παράδοση. Στην πραγματικότητα υπήρχαν 2 παραπετάσματα μπροστά στα Άγια των Αγίων. Το Ταλμούδ λέει ότι δεν είναι γνωστό αν το παραπέτασμα στο Ναό τού Σολομώντα κρεμόταν μέσα ή απ’ έξω από την είσοδο στα Άγια των Αγίων (Yoma 51). Κατά τον Μαϊμονίδη, δεν υπήρχε τοίχος ανάμεσα στα Άγια και στα Άγια των Αγίων, αλλά, αντί γι’ αυτό, είχε οριστεί μια απόσταση ενός πήχη (περίπου 45 εκ.) όπου κρεμόταν το παραπέτασμα. Εφόσον οι ιερείς στο Ναό τού Ηρώδη δεν γνώριζαν σε ποια μεριά τού πήχη κρεμόταν το παραπέτασμα, κρεμούσαν δύο παραπετάσματα, ένα κοντά στα Άγια και το άλλο κοντά στα Άγια των Αγίων.
Σύμφωνα με το Ταλμούδ, τα παραπετάσματα είχαν ύψος 18,30 μ. και πλάτος 9,15 μ., γύρω στο πάχος μιας ανθρώπινης παλάμης (10 εκ.) και φτιαγμένα από 72 τετράγωνα που είχαν συραφτεί. Τα παραπετάσματα ήταν τόσο βαριά που για να τα κρεμάσουν χρειάζονταν 300 ιερείς, σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση.
Τον καιρό του Ναού του Ηρώδη, ο αρχιερέας έμπαινε τρεις φορές τη μέρα τού εξιλασμού: Πρώτα, έμπαινε με ένα φτυάρι καυτά κάρβουνα στο ένα χέρι και θυμίαμα στο άλλο. Το φως από τα καυτά κάρβουνα φώτιζε αμυδρά το σκοτεινό δωμάτιο στα Άγια των Αγίων, ρίχνοντας μια σκιά κόκκινης λάμψης σ’ όλο τον χώρο. Το σύννεφο τής δόξας τού Κυρίου γέμιζε τα Άγια των Αγίων στο Ναό τού Σολομώντα, αλλά η δόξα είχε φύγει (Ιεζ.10:18, 11:23). Η κιβωτός τής διαθήκης δεν υπήρχε την εποχή τού Ναού, γιατί είχε καταστραφεί από τους Βαβυλώνιους. Ραντίζοντας θυμίαμα πάνω στα καυτά κάρβουνα, ο αρχιερέας παρακολουθούσε καθώς αυτό καιγόταν, γεμίζοντας τον χώρο με το άρωμά του.
Ύστερα ο αρχιερέας έπαιρνε το αίμα ενός ταύρου που μόλις είχε σφαχτεί κι έμπαινε στα Άγια των Αγίων για να το ραντίσει μια φορά προς τα πάνω, εκεί που άλλοτε βρισκόταν η κιβωτός τής διαθήκης, και 7 φορές προς τα κάτω, μετρώντας καθώς το έκανε, για να μη κάνει λάθος.
Τέλος, ο αρχιερέας έπαιρνε ένα τράγο, τον έσφαζε κι έμπαινε για 3η φορά, προσφέροντας το αίμα του στα Άγια των Αγίων, έτσι όπως είχε κάνει και με το αίμα τού ταύρου.
Προμήθεια δια του Μεσσία
Το παραπέτασμα είναι μια ζωντανή εικόνα τής ζωής και της διακονίας τού Κυρίου. Όπως το παραπέτασμα στη Σκηνή έκρυβε τη δόξα τού Θεού, έτσι η θεϊκή δόξα ήταν κρυμμένη κατά τη γήινη διακονία Του (Ιωάν.1:1,14,18). Ο Παύλος γράφει: «Ο Οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό. αλλά, κένωσε τον εαυτό Του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιπ.2:6-7). Ο Μεσσίας, που είναι από την ίδια φύση και ουσία με τον Θεό, κένωσε τον εαυτό Του, ή ανέλαβε τους περιορισμούς τής ανθρώπινης φύσης χωρίς να παραδώσει τις ιδιότητες σαν Θεός. Εκούσια επέτρεψε τον περιορισμό κάποιων θεϊκών δικαιωμάτων Του κατά τη γήινη διακονία Του. Ο Γιεσούα το διευκρίνισε σε σχέση με τη Β' Έλευσή Του, όταν είπε: «Για την ημέρα εκείνη, όμως, και την ώρα, δεν γνωρίζει κανένας, ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά ο Πατέρας μου, μόνος» (Ματθ.24:36). Σε κάποια χρονική στιγμή, αποκάλυψε τη δόξα Του στους μαθητές Του, όταν μεταμορφώθηκε μπροστά τους (Ματθ.17:2). Άλλοτε, στιγμιαίες εμφανίσεις τής δόξας Του υπήρξαν μεσ’ απ’ τα θαύματα που έκανε (Ιωάν.2:11, 11:40). Η δόξα του Μεσσία αποκαταστάθηκε μετά την ανάστασή Του (Ιωάν.17:5, 24).
Τα έγχρωμα υλικά, που χρησιμοποιήθηκαν για να γίνει το παραπέτασμα, συμβολίζουν την διακονία τού Μεσσία. Το καθαρό λινό ύφασμα ήταν ένας αιγυπτιακό άσπρος κλωσμένος βύσσος (δυο φορές καλύτερο στην ποιότητα απ’ τα λινά που φτιάχνονται με τη σύγχρονη τεχνολογία). Το λευκό αναφέρεται σε δικαιοσύνη κι αγνότητα. Η καθαρότητα δηλώνει ότι το υλικό είναι αψεγάδιαστο. Αυτά τα υλικά δείχνουν μια άλλη εικόνα του Μεσσία, που, κατά σάρκα, ήταν χωρίς ψεγάδι και κηλίδα (Α' Πέτρ.1:19). Το άσπρο καθαρό λινό είναι επίσης τύπος των αγίων τού Θεού, που θα ντυθούν με λευκά λινά ρούχα στο γάμο τού Αρνίου, συμβολίζοντας τη δικαιοσύνη τους μπροστά Του (Αποκ.19:7-8).
Τα τρία χρώματα που ήταν κεντημένα στο παραπέτασμα συμβολίζουν την ενσάρκωση, τη διακονία και τη Β' Έλευση του Μεσσία. Το γαλάζιο, προφανώς λουλακί, φτιαχνόταν από ένα είδος οστρακόδερμου κι αναφέρεται στην έλευση τού Μεσσία από τον ουρανό σαν ο Γιος τού Θεού για να κάνει το θέλημα τού Πατέρα (Ιωάν.3:13, 31, 8:23, Πράξ.1:11). Το κόκκινο ήταν ένα ζωηρό χρώμα φτιαγμένο από σκουλήκια ή κάμπιες και δίνει μια έντονη εικόνα της διακονίας του Μεσσία που έχυσε το αίμα Του για να εξαγοράσει τη σωτηρία μας (Ρωμ.3:25, 5:9). Η πορφύρα φτιαχνόταν από μια έκκριση τού κόκκινου σαλιγκαριού (murex). Το πορφυρό είναι το βασιλικό χρώμα και αναφέρεται στο βασιλικό αξίωμα του Μεσσία. Ο Γιεσούα ήταν απόγονος τού Βασιλιά Δαβίδ (Λουκ.1:32), γεννημένος Βασιλιάς (Ματ.2:2), χλευάστηκε σαν Βασιλιάς (Ματθ.27:29), δηλώθηκε ότι είναι βασιλιάς, κατά τη σταύρωσή Του (Ματθ.27:37), και θα γυρίσει σαν ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και ο Κύριος των κυρίων (Αποκ.19:16), για να κυβερνήσει σαν Βασιλιάς για πάντα (Λουκ.1:33).
Πριν σκιστεί το παραπέτασμα, ο άνθρωπος δεν είχε άμεση πρόσβαση στην παρουσία τού Θεού. Όμως, με μια απλή, αλλά βαθιά ενέργεια, ο Θεός απομάκρυνε το φράγμα που Τον είχε χωρίσει από την αμαρτωλή ανθρωπότητα για πάνω από 1.500 χρόνια. Ταυτόχρονα με τον θάνατο τού Μεσσία Γιεσούα, το παραπέτασμα σκίστηκε. Ο Ματθαίος γράφει: «Και να, το παραπέτασμα τού ναού σκίστηκε στα δύο, από πάνω μέχρι κάτω. και η γη σείστηκε και οι πέτρες σκίστηκαν» (27:51).
Πολλοί κριτικοί της Βίβλου αρνούνται ότι το σκίσιμο τού παραπετάσματος ήταν μια θεϊκή πράξη, αλλά υπάρχουν πολλές αποδείξεις για το αντίθετο. Μερικοί χρεώνουν στο σεισμό, που έγινε στη σταύρωση του Μεσσία, το σχίσιμο τού παραπετάσματος, αλλά αυτό πρέπει να ήταν αδύνατο. Το παραπέτασμα μπορεί να έπεφτε στο έδαφος, κατά τον σεισμό, αλλά δεν θα είχε χωριστεί στη μέση. Επιπλέον, το κείμενο δηλώνει σαφώς ότι ο σεισμός έγινε μετά το σκίσιμο τού παραπετάσματος. Αν το παραπέτασμα είχε σκιστεί απ’ τον σεισμό, ο Ναός θα είχε καταστραφεί στην πορεία, και δεν υπάρχει απόδειξη ότι αυτό συνέβη. Ούτε είναι πιθανή η άποψη ότι αυτό κρεμόταν από ένα μακρύ δοκάρι που έσπασε στη μέση.
Άλλοι ισχυρίζονται ότι άνθρωποι έσκισαν το παραπέτασμα, αλλά το μέγεθος και το πάχος του κάνουν τον ισχυρισμό αυτόν σχεδόν ασύλληπτο. Θα πρέπει να το είχαν σκίσει από τη βάση προς τα πάνω, αλλά αυτό σκίστηκε από πάνω προς τα κάτω (Ματθ.27:51). Επίσης, το παραπέτασμα δεν κομματιάστηκε, αλλά σκίστηκε σε δύο ίσα μισά, δείχνοντας ότι αυτό χωρίστηκε με υπερφυσικό τρόπο.
Το σκίσιμο συνέβη την ώρα του θανάτου του Γιεσούα, την 9η ώρα (3:00 μ.μ.) (Ματ.27:45). Την ώρα εκείνη οι ιερείς ήταν απασχολημένοι στον Ναό ετοιμάζοντας την εσπερινή θυσία. Εκατοντάδες άνθρωποι ήταν στη περιοχή τού Ναού κι όλοι τους ήταν αυτόπτες μάρτυρες τού θαυμαστού αυτού γεγονότος. Τρόμος και θαυμασμός πρέπει να είχαν καταλάβει τους ιερείς, καθώς άκουγαν κι έβλεπαν το θεϊκό χτύπημα να χωρίζει το τεράστιο παραπέτασμα στη μέση. Το άδειο δωμάτιο στα Άγια των Αγίων στεκόταν ορθάνοικτο μπροστά τους, σαν να τους διέταζε να μπουν μέσα, ένα προνόμιο που κανείς ιερέας, εκτός από τον αρχιερέα, δεν είχε απολαύσει, από τότε που στήθηκε η Σκηνή.
Ήταν αυτή τη χρονική στιγμή, που ο Θεός διακήρυττε στον ιουδαϊκό λαό και στον κόσμο ότι η διακονία τής ιουδαϊκής ιεροσύνης είχε τελειώσει. Δεν χρειαζόταν πια ένας αρχιερέας να κάνει εξιλέωση κάθε χρόνο για την αμαρτία. Ο Γιεσούα, ο πραγματικός αρχιερέας, είχε ανοίξει το δρόμο για να μπορέσει να εισέλθει η ανθρωπότητα στη παρουσία τού Θεού, με το εξιλαστήριο αίμα Του (Εβρ.6:19, 9:3-15, 10:19).
Το σκισμένο παραπέτασμα είναι μια εικόνα τού σκισμένου σώματος του Μεσσία, που μας έκανε ικανούς να λατρεύουμε στον θρόνο τού Θεού. Το ίδιο χέρι που έσκισε στο Ναό το παραπέτασμα έσκισε και το σώμα τού Ιησού για χάρη μας. Ο συγγραφέας της επιστολής προς Εβραίους το δηλώνει, όταν λέει: «Έχοντας, λοιπόν, αδελφοί, το θάρρος να μπούμε μέσα στα άγια, διαμέσου του αίματος τού Γιεσούα, μέσα από έναν νέο και ζωντανό δρόμο, τον οποίο καθιέρωσε σε μας διαμέσου του καταπετάσματος, δηλαδή, της σάρκας του» (10:19-20). Με το θάνατό Του, ο Γιεσούα εγκαινίασε (άνοιξε για πρώτη φορά) έναν δρόμο για τον άνθρωπο για να έχει άμεση πρόσβαση στο Θεό. Η λέξη πρόσφατος (κείμενο), που σημαίνει μόλις θανατωθείς, περιγράφει τη θυσία του Γιεσούα. Παρόλο που η θυσία Του για τις αμαρτίες μας έγινε μια φορά για πάντα, σχεδόν 2.000 χρόνια πριν, ποτέ δεν παλιώνει αλλά πάντα φαίνεται φρέσκια και πρόσφατη για όλους όσους τη δέχονται. Το χυμένο του αίμα είναι μια συνεχής πηγή που καθαρίζει όλους που την οικειοποιούνται για τις αμαρτίες τους. Όχι μόνο είναι νέος, αλλά είναι και ζωντανός δρόμος ή ζωοδότης δρόμος. Ο Γιεσούα που είναι ο μόνος δρόμος και η ζωή (Ιωάν.14:6), το έχει κάνει δυνατό για μας να μπούμε στην παρουσία τού Θεού μέσω του παραπετάσματος τής σάρκας Του. Το παραπέτασμα το μετέτρεψε από φραγμό σε είσοδο.
Προνόμια για τους πιστούς
Για τους πιστούς το σκισμένο παραπέτασμα σημαίνει ότι έχουμε έναν μεσίτη αρχιερέα (Α' Τιμ.2:5) που άνοιξε το δρόμο για μας, για να έχουμε πρόσβαση στον θρόνο του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να μπούμε οποιαδήποτε στιγμή στην παρουσία του Θεού, με τη πεποίθηση ότι θα λάβουμε έλεος και θα βρούμε χάρη για βοήθεια σε καιρό ανάγκης.
Εφόσον έχουμε το ψηλό κι άγιο προνόμιο εισόδου στην παρουσία τού Θεού, η Γραφή μάς προτρέπει να εξασκούμε μια τετραπλή αφιέρωση προς τον Κύριο (Εβρ.10:22-25):
Πρώτον, οφείλουμε να καθαριζόμαστε για λατρεία: «Ας πλησιάζουμε με αληθινή καρδιά, με πληροφορία πίστης, έχοντας τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση, και λουσμένοι το σώμα με καθαρό νερό» (10:22-23). Δεν πρέπει να στεκόμαστε μακριά από το Θεό, όπως οι Ισραηλίτες υπό το Μωσαϊκό Νόμο (Αριθ.18:22), αλλά να «πλησιάζουμε». Τέσσερις συνθήκες πρέπει να εκπληρώσουμε, πριν μπορέσουμε να πλησιάσουμε. Πρέπει να έρθουμε με «καθαρή καρδιά», δηλαδή κάτι πιο πολύ απ’ το να έρθουμε μ’ ειλικρίνεια. Να έρθουμε με καθαρότητα και με ειλικρινά κίνητρα. Να έρθουμε επίσης με «πληροφορία πίστης», με τη προσδοκία να οικειοποιηθούμε όλα όσα ο Θεός έχει υποσχεθεί να κάνει γι’ αυτούς που έρχονται μπροστά Του με τη σωστή στάση. Πρέπει να έρθουμε «έχοντας τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση και το σώμα μας λουσμένο με καθαρό νερό», χαρακτηριστικό του αρχιερέα, που πριν πλησιάσει τον Θεό, έπρεπε να ραντιστεί με το αίμα τής θυσίας και να πλύνει το σώμα του στο νιπτήρα. Τότε και μόνο τότε, μπορούσε να μπει στα Άγια των Αγίων με καθαρή συνείδηση μπροστά στον Θεό. Κι εμείς πρέπει να βιώσουμε την καθαριστική δύναμη τού αίματος του Μεσσία, που μας ελευθερώνει από πονηρή συνείδηση αμαρτίας, έτσι που να μπορούμε να έρθουμε στην παρουσία τού Θεού με καθαρή συνείδηση για να λατρέψουμε.
Δεύτερον, μας προτρέπει να έχουμε μια ομολογία μπροστά στον κόσμο: «Ας κρατάμε την ομολογία τής ελπίδας ασάλευτη. επειδή, είναι πιστός αυτός που υποσχέθηκε» (Εβ.10:23). Δεν πρέπει να σαλευόμαστε (γέρνουμε) στην ελπίδα μας κάτω απ’ τη φωτιά τού διωγμού. Δεν πρέπει να στηριζόμαστε στη δύναμή μας αλλά στη δύναμη τού Θεού που λέει: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω» (Εβρ.13:5). Ο Θεός έχει υποσχεθεί ότι ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει, υπό οποιαδήποτε περίσταση. Μπορούμε να έχουμε, λοιπόν, μεγάλη παρηγοριά και θάρρος στις θαυμαστές υποσχέσεις τού Θεού, που μας δίνουν τη δύναμη να σταθούμε με μια συνεπή ζωή απέναντι στον κόσμο που εναντιώνεται στην πίστη μας.
Τρίτον, να προτρέπουμε τους άλλους σε ζωή αφιέρωσης: «Κι ας φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, παρακινώντας σε αγάπη και καλά έργα» (10:24). Να φροντίζουμε συνεχώς για τη πνευματική ευημερία των αδελφών μας, να τους παρακινούμε (κείμενο, παροξύνουμε) σε ζωή αγάπης και καλών έργων στο βάδισμά τους μπροστά στον κόσμο και στους άλλους πιστούς. Με αγάπη πρέπει να διεγείρουμε ο ένας τον άλλον να εξασκεί τα πνευματικά του χαρίσματα που μας έχουν δοθεί από το Άγιο Πνεύμα.
Τέταρτο, μας προτρέπει να μην εγκαταλείπουμε την ομαδική λατρεία: «Μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί, όπως είναι συνήθεια σε μερικούς, αλλά προτρέποντας ο ένας τον άλλον. και, μάλιστα, τόσο περισσότερο όσο βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα» (10:25). Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε την τοπική συνάθροιση, αλλά να προτρέπουμε ο ένας τον άλλον να συνερχόμαστε, ιδιαίτερα όταν ξέρουμε ότι ο ερχομός τού Κυρίου είναι πολύ κοντά.
Οι πιστοί έχουν το ένδοξο προνόμιο να πλησιάζουν τον Θεό άμεσα. Αλλά ίσως εσύ, όπως και άλλοι, να έχεις σηκώσει ένα παραπέτασμα ελαττωματικής πίστης, κρύας αφιέρωσης κι αγάπης για τον Κύριο, νωθρότητα υπηρεσίας για τον Γιεσούα ή εγκατάλειψη κοινωνίας με την οικογένεια τού Θεού. Ο Κύριος στέκεται έτοιμος να σκίσει το παραπέτασμα τής διαίρεσης. Σε καλεί να έρθεις με αφιέρωση σ’ Αυτόν. Γιατί να μην έρθεις όπως λέει κι ο παλιός εκείνος ύμνος: «Όλα τα παραδίνω στον Γιεσούα» (All to Jesus I surrender). Ο Γιεσούα τα παρέδωσε όλα για σένα!
Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ (Έξοδος 25:10-22, 37:1-9)
«Και θα κατασκευάσουν κιβωτό από ξύλο σιττίμ. δυο πήχες και μισή το μάκρος της, και μια πήχη και μισή το πλάτος της, και μια πήχη και μισή το ύψος της. και θα την σκεπάσεις ολόγυρα με καθαρό χρυσάφι, από μέσα κι απέξω θα την σκεπάσεις ολόγυρα, κι επάνω της θα κάνεις μια χρυσή στεφάνη ολόγυρα. Και θα χύσεις γι’ αυτήν τέσσερις χρυσούς κρίκους και θα τους βάλεις στις τέσσερις γωνίες της. δυο κρίκους αφενός στη μια πλευρά της, και δυο κρίκους αφετέρου στην άλλη πλευρά» (Έξοδος 25:10-12).
Με πνεύμα ευσέβειας, βγάζουμε τα παπούτσια από τα πόδια μας, περνάμε το παραπέτασμα και μπαίνουμε στο ιερό έδαφος, στα Άγια των Αγίων, για να κοιτάξουμε τη μικρή χρυσή Κιβωτό τής Διαθήκης. Έχουμε το μεγάλο προνόμιο να κοιτάξουμε τη κιβωτό και να δούμε τη προφητική της εκπλήρωση στον Μεσσία, προνόμιο που ήταν άγνωστο στους γιους τού Ισραήλ, εκτός από δυο ανθρώπους: τον Μωυσή που μπορούσε να πλησιάζει τον Θεό κάθε στιγμή μπροστά στο ιλαστήριο (Έξ.25:22) και τον αρχιερέα, που μπορούσε να μπει άπαξ του χρόνου για να κάνει εξιλέωση για τις αμαρτίες του και τις αμαρτίες του λαού. Ελάτε, ας μπούμε με θάρρος, όπως διδαχτήκαμε, και ας σταχυολογήσουμε τα πολλά μαθήματα που ο Θεός έχει για μας.Η κατασκευή τής Κιβωτού
Η κιβωτός συμβόλιζε τον θρόνο και την παρουσία τού Θεού, καθιστώντας την το πιο ιερό έπιπλο τής Σκηνής. Στην πραγματικότητα, η Σκηνή φτιάχτηκε για να στεγάσει την Κιβωτό τής Διαθήκης, για να μπορεί ο Θεός να κατοικεί ανάμεσα στο λαό Του. Ήταν το πρώτο απ’ τα έπιπλα τής Σκηνής που έγινε μετά που ο Θεός έδωσε εντολή στο Μωυσή να φτιάξει τη Σκηνή (Έξ.25:8-10). Ήταν πάνω από το ιλαστήριο, μεταξύ των δύο χερουβίμ, εκεί όπου η δόξα τού Θεού κατοικούσε (Ψαλμ.80:1), με τη μορφή σύννεφου την ημέρα και στήλης φωτιάς τη νύχτα (Έξ.40:34-38).
Η Κιβωτός ονομαζόταν με πολλά ονόματα. Ήταν γνωστή σαν «η κιβωτός της μαρτυρίας» (Έξ.25:22), γιατί εκεί φυλάγονταν οι δυο πλάκες τού Νόμου. «Η κιβωτός τής διαθήκης» (Αριθ.10:33), που αναφέρεται στη σχέση διαθήκης του Θεού με τον λαό Του. «Η κιβωτός του Θεού» (Α’ Σαμ.3:3), «η κιβωτός Κυρίου του Θεού» (Α' Βασ.2:26), «η αγία κιβωτός» (Β’ Χρον.35:3), και «η κιβωτός τής δυνάμεώς σου» (Ψαλμ.132:8).
Η Κιβωτός ήταν ένα ορθογώνιο κουτί, με μήκος 1,15 μ., με ίδιο πλάτος κι ύψος 68,5 εκ., φτιαγμένη από ξύλο ακακίας και σκεπασμένη με χρυσό μέσα και έξω. Είχε χρυσό στεφάνι γύρω από την κορυφή της, χρυσούς κρίκους στις τέσσερις γωνίες, και μοχλούς από ξύλο ακακίας σκεπασμένους με χρυσό για τη μεταφορά της. Το καπάκι που λεγόταν ιλαστήριο, ήταν από καθαρό χρυσάφι. Στο πάνω μέρος τής κιβωτού, στις δυο άκρες της, βρίσκονταν τα χερουβίμ από χρυσάφι το ένα απέναντι του άλλου, που κοίταζαν προς το ιλαστήριο, με τα απλωμένα φτερά τους να ακουμπάει το ένα το άλλο (Έξ.25:10-20).
Η κιβωτός είναι ένας από τους πιο καθαρούς τύπους τού Μεσσία Γιεσούα που εμφανίζονται στη Βίβλο. Όπως το χάλκινο θυσιαστήριο, την τράπεζα των άρτων τής πρόθεσης, και το θυσιαστήριο τού θυμιάματος, έτσι και το ξύλο τής ακακίας συμβολίζει τη ζωή και διακονία τού Κυρίου. Αυτό το σκληρό, άφθαρτο ξύλο, που φυτρώνει στην έρημο Σινά, απεικονίζει με όμορφο τρόπο την ανθρώπινη φύση του Μεσσία, που ανέβηκε «σαν ρίζα από ξερή γη» (Ησ.53:2) και ήταν τελείως αναμάρτητος στη γέννησή Του (Λουκ.1:35) και στη ζωή Του (Α' Πέτρ.1:19, 2:22). Ακόμα κι εχθροί Του αναγνώριζαν ότι ήταν αναμάρτητος π.χ. ο Ιούδας (Ματθ.27:3-4), ο Πιλάτος (Λουκ.23:4), η γυναίκα του (Ματθ.27:19), ο Ηρώδης (Λουκ.23:15), ο ληστής στο σταυρό (Λουκ.23:40-41) και ο εκατόνταρχος στη σταύρωση (Λουκ.23:47). Το άφθαρτο τού ξύλου τής ακακίας αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Μεσσία που άντεξε τη φωτιά τής σταύρωσης (Ματ.27:33-50) και τη φθορά τού θανάτου (Ψαλ.16:10, Πράξ.2:30-34).
Ο χρυσός είναι έμβλημα της θεότητας του Γιεσούα. Η Βίβλος δηλώνει κατηγορηματικά ότι ο Γιεσούα είναι Θεός (Ιωάν.1:1, 10:30-33), αποδίδοντας Του θεϊκές ιδιότητες, όπως αιώνια ύπαρξη (Αποκ.1:8), πανταχού παρουσία (Ματθ.28:20), παντογνωσία (Ιωάν.2:24-25), και παντοδυναμία (Φιλιπ.3:21).
Η ξύλινη κιβωτός επικαλυμμένη με χρυσό συμβολίζει την ένωση τής θείας κι ανθρώπινης φύσης τού Γιεσούα (Φιλ.2:6-11). Οι Γραφές φανερώνουν ότι είχε δυο φύσεις, αλλά όχι δυο προσωπικότητες. Ο Μεσσίας είναι Θεός και άνθρωπος (Β’ Κορ.5:19), ο χαρακτήρας τής υπόστασης τού Θεού (Εβρ.1:3), η ενσωμάτωση κι έκφραση τής πληρότητας Του (Κολ.1: 15-19). Ο χρυσός έδινε λάμψη στο ξύλο τής κιβωτού, όπως και η θεότητα του Μεσσία δόξαζε την ανθρώπινη φύση Του κατά τη γήινη διακονία Του (Πράξεις 2:22, 10:38).
Η κιβωτός στα Άγια των Αγίων συμβόλιζε τη δόξα τού Κυρίου με δυο τρόπους:
Πρώτον, όπως η κιβωτός κατοικούσε ανάμεσα στο λαό, έτσι κι ο Γιεσούα κατοίκησε ανάμεσα στο λαό Του κατά τη γήινη ζωή Του.
Δεύτερον, όπως η κιβωτός αντιπροσώπευε το θρόνο τού Θεού, όπου Αυτός φανέρωνε τη δόξα Του, έτσι κι ο Μεσσίας κάθεται στα δεξιά τού Θεού με όλη τη δόξα Του (Εφεσ.1:19-23).
Το περιεχόμενο τής Κιβωτού
Η επιστολή προς Εβραίους αναφέρει ότι η Κιβωτός περιείχε τρία αντικείμενα: «τη χρυσή στάμνα, που είχε το μάννα και τη ράβδο τού Ααρών, η οποία βλάστησε και τις πλάκες τής διαθήκης» (9:4). Έχει προταθεί ότι υπάρχει μια αντίθεση στις Γραφές, επειδή η περικοπή Α' Βασιλέων 8:9 δηλώνει ότι μόνον οι πλάκες τού Νόμου υπήρχαν στη Κιβωτό, αλλά αυτό δεν είναι αντίθεση. Η προς Εβραίους καταγράφει το περιεχόμενο τής κιβωτού την εποχή τού Ναού τού Σολομώντα. Η παραπέρα μελέτη τού περιεχομένου τής κιβωτού θα δείξει ότι αυτό εκφράζει περισσότερο το ποιος είναι ο Μεσσίας, παρά το τι κάνει.
Το μάννα
Το πρώτο αντικείμενο που αναφέρεται είναι «η χρυσή στάμνα που είχε το μάννα», που ήταν το φαγητό που ο Θεός προμήθευε στους Ισραηλίτες στη διάρκεια τής επί 40 χρόνια περιπλάνησής τους στην έρημο. Η λέξη μάννα (Έξοδος 16:15) είναι μια μεταγραφή, δύο εβραϊκών λέξεων που στα ελληνικά σημαίνουν Τι είναι αυτό; Είναι επίσης γνωστό με τρία άλλα ονόματα: «άρτος εξ ουρανού» (Έξ.16:4), «τροφή αγγέλων» (Ψαλ.78:25), «ελαφρύ ψωμί» (Αριθμ.21:5). Το μάννα εμφανιζόταν κάθε πρωί γύρω από την κατασκήνωση όταν η δρόσος έπεφτε πάνω στο έδαφος, όμοιο με πάχνη (Έξ.16:14). Έμοιαζε με μικρό σπόρο κολίανδρου (είδος αρωματικού φυτού), είχε άσπρο χρώμα και γεύση σαν λεπτού μπισκότου από μέλι (Έξ.16:31), ή σαν λαγάνας από λάδι (Αριθμ.11:7-8). Ο αρχηγός κάθε οικογένειας μάζευε 1 γομόρ (δοχείο που χωράει περίπου 2 λίτρα) ανά άτομο κάθε πρωί (Έξ.16:16). Μόνο τη προμήθεια μιας μέρας μάζευαν, εκτός από την έκτη μέρα, όπου μάζευαν διπλάσια ποσότητα για το Σάββατο (Έξ.16:22) και πάντοτε υπήρχε ακριβώς η σωστή ποσότητα κάθε Ισραηλίτη (Έξ.16:18). Ό,τι έμενε στο έδαφος μετά το μάζεμα, διαλυόταν με τη ζέστη τού ηλίου (Έξ.16:21). Ο Ααρών διατάχθηκε να μαζέψει 1 γομόρ μάννα σε μια χρυσή στάμνα και να τη βάλει μέσα στην κιβωτό (Έξ.16:33). Ο Θεός δίνοντας το μάννα, αποκάλυπτε ότι μπορεί να ικανοποιήσει τις σωματικές και πνευματικές ανάγκες τού λαού Του.
Το μάννα προεικόνιζε τον Μεσσία και την διακονία Του με πολλούς τρόπους. Ο Παύλος το ονομάζει «πνευματική τροφή» (Α' Κορ.10:3), εξαιτίας της υπερφυσικής του προέλευσης, όντας «ψωμί από τον ουρανό» (Έξ.16:4). Ο Κύριος αναφέρεται στον εαυτό Του σαν «τον αληθινό άρτο εξ ουρανού» Το μάννα χορηγείτο στους Ισραηλίτες στην έρημο, τόπος που δεν ήταν η πατρίδα τους (Έξ.16:1). Ο Κύριος άφησε την κατοικία Του στον ουρανό για να έρθει στην ερημιά τού κόσμου. Δεν είχε σπίτι για να γεννηθεί (Λουκ.2:7), ούτε μέρος που να του ανήκει (Λουκ.9:58) και θάφτηκε σε δανεικό τάφο (Λουκ.23:50-53). Το μάννα το έπαιρναν δωρεάν, όπως ακριβώς κι ο Θεός έδωσε δωρεάν το Γιο Του για να μπορούμε να έχουμε πνευματική ζωή (Ιωάν.3:16, 6:51). Οι Ισραηλίτες έπρεπε να μαζέψουν μάννα αρκετό να τους συντηρεί για μια μόνο μέρα (Έξ.16:4). Όπως χρειαζόμαστε υλική τροφή για να μας συντηρήσει καθημερινά, έτσι κι ο Μεσσίας είναι η πνευματική μας τροφή, που μας συντηρεί καθημερινά (Ιωάν.6:35). Η λευκότητα τού μάννα (Έξ.16:31) αναφέρεται στην χωρίς κηλίδα αγνότητα τού Μεσσία (Α' Πέτρ.1:19). Το ότι ήταν ψημένο, απεικονίζει τα πάθη του Γιεσούα για χάρη μας (Ιωάν.6:48-51). Το μάννα μπήκε στη Κιβωτό (Έξ.16:33) απεικονίζοντας τον Κύριο μπροστά στον θρόνο τού Θεού για χάρη μας (Εβρ.9:23-24). Ο αναστημένος Κύριος αναγγέλλει στην Εκκλησία στη Πέργαμο ότι Αυτός έχει «το μάννα το κρυμμένο» για να δώσει σ’ όλους όσους νικάνε (Αποκ.2:17). Μια μέρα θα γιορτάζουμε τις κρυμμένες δόξες τού αναστημένου Κυρίου με έναν πληρέστερο τρόπο. Ο Μεσσίας είναι το αληθινό μάννα και είναι αρκετό για να ικανοποιήσει τις ανάγκες όλης της ανθρωπότητας (Φιλιπ.4:19), να θρέψει τις πεινασμένες ψυχές (Ματ.5:6), να δυναμώσει τους πιστούς για διακονία (Φιλιπ.4:13), και να τους διατηρήσει στη διακονία αυτή (Α' Κορ.10:3).
Η ράβδος τού Ααρών που άνθησε
Το δεύτερο αντικείμενο στη Κιβωτό ήταν η ράβδος τού Ααρών που άνθησε. Η ιστορία τής ανθισμένης ράβδου αναφέρεται στους Αριθμούς (κεφ.16-17). Οι Κορέ, Δαθάν κι Αβειρών είχαν συγκεντρώσει 250 ηγέτες από τις 12 φυλές τού Ισραήλ για να αμφισβητήσουν το δικαίωμα των Μωυσή και Ααρών να οδηγούν τον λαό. Ο Μωυσής δέχτηκε την πρόκληση, κι ο Θεός επιβεβαίωσε την ηγεσία του με το να ανοίξει το έδαφος, που κατάπιε τον Κορέ κι όλους όσους στέκονταν μαζί του (Αριθμ.16:32). Οι 250 που είχαν επαναστατήσει κατά της ηγεσίας τού Μωυσή καταστράφηκαν με φωτιά από το Θεό που έπεσε από τον ουρανό (Αριθμ.16:35).
Την επόμενη μέρα η συνάθροιση τού Ισραήλ κατηγόρησε τον Μωυσή ότι σκότωσε το λαό τού Θεού. Ο Θεός, για να δώσει μια ακόμα απόδειξη τού δικαιώματος τού Ααρών να είναι αρχιερέας, είπε στον Μωυσή να καλέσει έναν αντιπρόσωπο από κάθε φυλή να φέρει ένα ραβδί αμυγδαλιάς με το όνομα τής φυλής γραμμένο πάνω της (το όνομα τού Ααρών ήταν στο ραβδί τής φυλής Λευί). Το ραβδί τού ανθρώπου, που ο Θεός είχε διαλέξει για να είναι αρχιερέας θα άνθιζε. Και τα 12 ραβδιά τοποθετήθηκαν στη Σκηνή μπροστά στο μαρτύριο. Την άλλη μέρα, το ραβδί τού Ααρών βλάστησε, έβγαλε άνθη και έδωσε αμύγδαλα (17:8). Το ραβδί τού Ααρών μπήκε στην Κιβωτό σαν σημάδι κατά της ανταρσίας, αποδεικνύοντας ότι μόνον αυτός είχε το δικαίωμα να είναι αρχιερέας.
Το ανθισμένο ραβδί ήταν τύπος της ανάστασης του Γιεσούα. Τρεις μέρες μετά τη σταύρωσή Του, έσπασε τα δεσμά τού θανάτου, και βγήκε από τον τάφο (Ματ.28:1-9). Επιβεβαίωσε την ανάστασή Του, εμφανιζόμενος 10 φορές σε περίοδο 40 ημερών. Μόνον Αυτός είναι η ανάσταση και η ζωή (Ιωάν.11:25).
Όχι μόνον άνθισε το ραβδί, αλλά έδωσε καρπό (αμύγδαλα). Οι Γραφές λένε ότι ο Μεσσίας αναστήθηκε πρώτος, και όλοι οι πραγματικοί πιστοί θα αναστηθούν κατά την Έλευσή Του (Α' Θεσ.4:13-18).
Ο Μεσσίας θέλει επίσης να παράγει καρπό μέσα μας. Αλλά, αν περιμένουμε να παράγουμε καρπό, πρέπει να μένουμε εν Αυτώ, όπως τα κλαδιά στο αμπέλι, επειδή χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (Ιωάν.15:5). Ο καρπός τον οποίο παράγει μέσα μας παίρνει 3 μορφές: Πρώτον, αναδεικνύεται ένας χαρακτήρας, καθώς οικειοποιούμαστε τον καρπό τού Πνεύματος (Γαλ.5:22-23). Δεύτερον, καθώς βαδίζουμε μαζί Του, τής διαγωγής μας ο καρπός φέρνει δόξα στ’ όνομά Του (Εφεσ.4:17-32). Τρίτον, οι νέοι πιστοί είναι ο καρπός τής μαρτυρίας μας (Ρωμ.1:13-15).
Οι πλάκες τού Νόμου
Στην Κιβωτό υπήρχαν και οι πλάκες τού Νόμου. Ο Θεός χάραξε τον ηθικό νόμο (Έξ.20:1-17) στις πέτρες που ο Μωυσής είχε λαξεύσει. Αν κι ο Μωυσής τις έσπασε (Έξ.32:19), ένα δεύτερο ζευγάρι πέτρες λαξεύτηκαν και τοποθετήθηκαν στην Κιβωτό (Δευτ.10:2).
Το βιβλίο τού Νόμου που ο Μωυσής έγραψε έπρεπε να μπει «στα πλάγια» της Κιβωτού της διαθήκης σαν μαρτυρία κατά των γιων Ισραήλ (Δευτ.31:25-26). Οι μελετητές του Ταλμούδ δηλώνουν ότι το βιβλίο τού Νόμου ήταν μέσα στην Κιβωτό (Baba Bartha, 14), αλλά το Ταργκούμ του Ιωνάθαν δηλώνει ότι είχε μπει σ’ ένα κουτί στη δεξιά πλευρά τής κιβωτού. Η τελευταία άποψη φαίνεται να πλησιάζει την αλήθεια.
Η ζωή κι η διακονία τού Μεσσία ήταν σαφής εκπλήρωση τού Νόμου. Αυτός «γεννήθηκε υπό τον Νόμο» (Γαλ.4:4). Είχε γράψει το Νόμο μες στη καρδιά Του, εκπληρώνοντας έτσι το γράμμα τού Νόμου (Ψαλ.40:8, Εβρ.10:7-9). Δεν ήρθε να καταστρέψει το Νόμο, αλλά για να τον εκπληρώσει (Ματθ.5:17). Πήρε πάνω Του την κατάρα τού Νόμου γινόμενος κατάρα για χάρη μας (Γαλ.3:13). Ο Παύλος το θέτει περιεκτικά, όταν γράφει: «Το τέλος του Νόμου είναι ο Μεσσίας προς δικαιοσύνη σε κάθε έναν που πιστεύει» (Ρωμ.10:4).
Η σταδιοδρομία τής κιβωτού
Η κιβωτός μεταφερόταν μπροστά από τον Ισραήλ
Η κιβωτός είχε μια μακρά και λαμπρή ιστορία. Μεταφερόταν από τους Κααθίτες (Αρ.3:30) μπροστά από τους γιους Ισραήλ, για να ψάξει έναν τόπο ανάπαυσης γι’ αυτούς, καθώς ταξίδευαν απ’ το Σινά προς τη Κάδης Βαρνή (Αριθμ.10:33). Η Κιβωτός μπροστά από τους Ισραηλίτες εικονίζει τον Κύριο που βαδίζει μπροστά από μας. Ο Ιωάννης γράφει: «Κι όταν βγάλει τα δικά του πρόβατα, πηγαίνει μπροστά τους» (Ιωάν.10:4). Ο Γιεσούα μάς οδηγεί στο δρόμο που πρέπει να πάμε στη διάρκεια τής οδοιπορίας μας πάνω στη γη.
Η Κιβωτός, πάνω στους ώμους των ιερέων, οδηγούσε το δρόμο απέναντι από τον ποταμό Ιορδάνη καθώς οι Ισραηλίτες έμπαιναν στη Γη τής Επαγγελίας. Με διαταγή τού Ιησού τού Ναυή, οι ιερείς μπήκαν στα νερά, που χωρίστηκαν στα δυο, αφήνοντάς τους να περάσουν από ξερή γη (Ιησ.Ν.3). Αυτό παριστάνει τον Κύριο που μας κάνει ικανούς να διασχίσουμε τα νερά τής δυσκολίας που σχετίζεται με το θέλημά Του. Θυμηθείτε αυτό που αναφέρει ο Παύλος: «Όλα τα μπορώ δια του Μεσσία που με δυναμώνει» (Φιλ.4:13).
Η κιβωτός οδηγούσε το δρόμο καθώς οι Ισραηλίτες βάδιζαν γύρω από τα τείχη τής Ιεριχώ για επτά μέρες (Ιησ.Ν.6:4-20), εικονίζοντας τον Κύριο καθώς βαδίζει μπροστά μας για να πολεμήσει τις μάχες που αντιμετωπίζουμε, καθώς περπατάμε με πίστη. Μας βεβαιώνει ότι είμαστε υπερνικητές. Μπορούμε να θριαμβεύουμε εν Κυρίω καθώς υπερνικάμε το κόσμο μ’ ένα βήμα πίστης (Α' Ιωάν.5:4).
Η συμβουλή της Κιβωτού προς τον Ισραήλ
Η φυλή τού Βενιαμίν αμάρτησε πολύ, ενάντια στον Κύριο (Κρ.19) και οι υπόλοιπες φυλές αποφάσισαν να πολεμήσουν τους Βενιαμίτες για να τους τιμωρήσουν (Κρ.20:18-48). Αν και οι άλλες φυλές ήταν πολύ πιο ισχυρές στρατιωτικά, νικήθηκαν στις δυο πρώτες μάχες και υπέστησαν μεγάλες απώλειες. Τότε ο Φινεές ο ιερέας στάθηκε μπροστά στην κιβωτό και ζήτησε τη συμβουλή τού Κυρίου, για το αν θα πάνε ή όχι να πολεμήσουν για τρίτη φορά κατά των Βενιαμιτών. Ο Κύριος τους συμβούλεψε να ανέβουν να πολεμήσουν, και, όταν το έκαναν, νίκησαν τους Βενιαμίτες. Και εμείς επίσης πρέπει να γνωρίζουμε το νου του Μεσσία για να πολεμήσουμε τις μάχες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Η Κιβωτός αιχμαλωτίζεται από τους Φιλισταίους
Ο Θεός επέτρεψε η Κιβωτός να παραδοθεί στους Φιλισταίους, εξαιτίας της αποστασίας τού Ισραήλ. Όταν ο Ηλί, ο αρχιερέας, άκουσε ότι η κιβωτός αιχμαλωτίστηκε, έπεσε από την καρέκλα του προς τα πίσω και πέθανε, γιατί έσπασε ο τράχηλός του (Α' Σαμ.4:18). Όταν η ετοιμόγεννη νύφη του άκουσε ότι αιχμαλωτίστηκε η κιβωτός, δήλωσε: «Η δόξα έφυγε από τον Ισραήλ, επειδή η κιβωτός τού Θεού πιάστηκε» (Α' Σαμ.4:22). Αυτό παρουσιάζει έναν άλλο τύπο του Γιεσούα καθώς αυτός παραδόθηκε στα χέρια των εθνικών, που τελικά τον σταύρωσαν (Λουκ.18:32-33).
Η κιβωτός έγινε κατάρα στους Φιλισταίους (Α' Σαμ.5-6). Την έβαλαν στο ναό τού Δαγών, του θεού τους τής βλάστησης. Το είδωλο έπεσε μπροστά στη κιβωτό δυο φορές, μάλιστα τη δεύτερη φορά αποκόπηκε το κεφάλι κι οι παλάμες του. Συγχρόνως, πρηξίματα (όγκοι) χτύπησαν τους Φιλισταίους (Α' Σαμ.5:9), και η χώρα γέμισε από ποντικούς (Α' Σαμ.6:5). Η πληγή στους Φιλισταίους δεν σταμάτησε μέχρις ότου η κιβωτός επέστρεψε στον Ισραήλ (Α' Σαμ.6:8-12). Αυτή είναι μια εικόνα για το πώς ο Μεσσίας θα καταστρέψει τους θεούς τού κόσμου (Β' Θεσ.2:8-9), φέρνοντας κρίση σ’ αυτούς που δεν λάτρεψαν τον ζωντανό κι αληθινό Θεό (Ματθ.25:31-41) και θα βασιλεύσει με απόλυτη κυριαρχία πάνω σ’ όλη τη γη (Φιλ.2:9-11, Αποκ.11:15).
Η Κιβωτός έρχεται με άμαξα στους Ισραηλίτες
Οι άνδρες τής Κιριάθ-ιαρείμ επανέφεραν την κιβωτό και την τοποθέτησαν στο σπίτι τού Αβιναδάβ, όπου έμεινε για 20 χρόνια (Α' Σαμ.7:1-2). Αφού ο Δαβίδ εγκατέστησε το θρόνο του στην Ιερουσαλήμ, έβαλε την Κιβωτό πάνω σε μια βοϊδάμαξα, υπακούοντας τον Θεό (Έξ.25:14-15, Αριθμ.3:30-31, 4:15), για να την μεταφέρει στην Ιερουσαλήμ (Β' Σαμ.6). Κατά το ταξίδι, τα βόδια κουνούσαν την άμαξα και ο Ουζά άπλωσε το χέρι του για να την σταθεροποιήσει, αλλά πέθανε αμέσως, γιατί παραβίασε την αγιότητα τού Θεού αγγίζοντάς την Κιβωτό. Μόνον οι Λευίτες επιτρέπονταν να την μεταφέρουν (Αριθ.4:15).
Φοβούμενος την κρίση τού Θεού, ο Δαβίδ δεν έφερε την Κιβωτό στην Ιερουσαλήμ, αλλά την απέθεσε στο σπίτι ενός εθνικού, τού Ωβήδ-εδώμ (Β' Σαμ.6:10-11), όπου έμεινε για 3 μήνες, στη διάρκεια των οποίων ο Ωβήδ-εδώμ, ευλογήθηκε πάρα πολύ. Αυτό είναι εικόνα τής χάρης τού Θεού στους εθνικούς που θέτουν την πίστη τους σ’ Αυτόν (Πράξ.15:14).
Τρεις μήνες μετά ο Δαβίδ άφησε τους ιερείς να μεταφέρουν τη Κιβωτό στην Ιερουσαλήμ, όπου την τοποθέτησε σε μια κατάλληλα προετοιμασμένη σκηνή (Β' Σαμ.6:17) μέχρι που χτίστηκε ο Ναός τού Σολομώντα (Β'Χρον.5). Η Κιβωτός που κατοικεί ανάμεσα στο Ισραήλ είναι ένας άλλος συμβολισμός του Μεσσία, που θα κατοικήσει ανάμεσα στον λαό Του στη διάρκεια της Μεσσιανικής Βασιλείας (Αποκ.21:3).
Η τελική διαμονή τής Κιβωτού είναι τυλιγμένη σε υποθέσεις, από τότε που καταστράφηκε ο Ναός τού Σολομώντα το 586 π.Χ. Υπάρχουν 7 πιθανότητες για το τι της συνέβηκε:
• Πρώτον, μπορεί να καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους, που θα ενδιαφέρθηκαν να πάρουν το χρυσάφι που περιείχε. Ίσως να την πήραν σαν τρόπαιο πολέμου στη Βαβυλώνα, αν και δεν είναι ανάμεσα στα τιμαλφή, που περιγράφονται στη λίστα των πραγμάτων που κατασχέθηκαν (Β' Βασ.25).
• Δεύτερον, μια ραβινική παράδοση λέει ότι κάποια στιγμή θάφτηκε από ιερείς κάτω από το όρος τού Ναού προτού καταλάβουν οι Βαβυλώνιοι την πόλη. Αν αυτό είναι αλήθεια, θα είναι ακόμα εκεί, επειδή ξέρουμε ότι ποτέ δεν ξεθάφτηκε.
• Τρίτον, μια άλλη παράδοση σ’ ένα από τα απόκρυφα βιβλία δηλώνει ότι ο Ιερεμίας πήρε την Κιβωτό από την Ιερουσαλήμ (Β' Μακκ.2:4,5). Αυτή η αφήγηση λέει ότι η τοποθεσία τής σπηλιάς έχει χαθεί και περιμένει να ανακαλυφθεί από τον Κύριο σε μια μεταγενέστερη ημερομηνία.
• Τέταρτο, άλλοι πιστεύουν ότι η Κιβωτός μεταφέρθηκε στον ουρανό, όπου τώρα αναπαύεται. Για να υποστηρίξουν αυτή την άποψη αναφέρουν την Αποκ.11:29. Η ερώτηση είναι αν αυτή είναι η πραγματική Κιβωτός που ήταν γνωστή στο Ισραήλ, ή μια ουράνια εκδοχή στον ουράνιο Ναό.
• Πέμπτο, ο Dr. Benjamin Mazar που είναι υπεύθυνος για όλες τις ανασκαφές στην Ιερουσαλήμ, δεν πιστεύει ότι η Κιβωτός υπάρχει. Νομίζει ότι αν δεν καταστράφηκε θα πρέπει εδώ και πολύ καιρό να έχει σαπίσει κι αποσυντεθεί. Η άποψη αυτή όμως δεν υπολογίζει το γεγονός ότι το ξύλο ήταν σκεπασμένο με χρυσάφι και περιείχε πέτρινα αντικείμενα.
• Έκτο, είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ιερεμίας λέει ότι η Κιβωτός δεν θα είναι αναγκαία στο έσχατο μέλλον τού Ισραήλ (Ιερ.3:16).
• Έβδομο, στην περιγραφή τού Ναού της Μεσσιανικής Βασιλείας (Ιεζ.40-44) δεν αναφέρεται η Κιβωτός. Στην αιώνια κατάσταση δεν θα υπάρχει ανάγκη για Κιβωτό τής διαθήκης, επειδή ο Κύριος θα κατοικήσει ανάμεσά μας (Αποκ.21:3).
Την εποχή τής Σκηνής, ο Θεός συναντούσε τον λαό Του πάνω από το ιλαστήριο στα Άγια των Αγίων. Σήμερα ο Μεσσίας είναι η κιβωτός τής ασφαλείας μας και προμηθεύει όλα όσα χρειαζόμαστε στη ζωή αυτή και στη μελλοντική. Έχει μπει στον ουρανό και εμφανίζεται μπροστά στο δικαστήριο τού Θεού σαν ο νομικός αντιπρόσωπός μας, λειτουργώντας σαν δικηγόρος μας και μεσιτεύει για χάρη μας.
Ας πλησιάζουμε με προσδοκία κι ας υψώσουμε φωνές δοξολογίας.
ΤΟ ΙΛΑΣΤΗΡΙΟ (Έξοδος 25:17-22, 37:6-9)
«Και θα κάνεις ένα ιλαστήριο από καθαρό χρυσάφι. δυο πήχες και μισή το μάκρος του, και μια πήχη και μισή το πλάτος του. Και θα κάνεις δυο χερουβίμ από χρυσάφι. σφυρηλατημένα θα τα κάνεις, από τις δυο άκρες τού ιλαστηρίου. και κάνε ένα χερούβ από τη μια άκρη, και ένα χερούβ από την άλλη άκρη. από το ιλαστήριο θα κάνεις τα χερουβίμ επάνω στις δυο άκρες του. και τα χερουβίμ θα απλώνουν από πάνω τις φτερούγες για να σκεπάζουν με τις φτερούγες τους το ιλαστήριο. και τα πρόσωπά τους θα βλέπουν το ένα προς το άλλο. προς το ιλαστήριο θα είναι τα πρόσωπα των χερουβίμ. Και θα βάλεις το ιλαστήριο επάνω στην κιβωτό, από πάνω. και θα βάλεις μέσα στην κιβωτό τα μαρτύρια, που θα σου δώσω. κι εκεί θα γνωριστώ σε σένα. και από πάνω από το ιλαστήριο, από το μέσον των δυο χερουβίμ, που είναι επάνω στην κιβωτό τού μαρτυρίου, θα μιλήσω σε σένα για όλα όσα θα σε προστάξω, για να πεις στους γιους Ισραήλ» (Έξοδος 25:17-22).Ο αρχιερέας, έχοντας ακολουθήσει σχολαστικά όλα τα βήματα που χρειάζονταν για τον τελετουργικό καθαρισμό, άφηνε τα Άγια και σιγά - σιγά προχωρούσε προς το χάλκινο θυσιαστήριο για να προσφέρει τις σωστές θυσίες για την Ημέρα τού Εξιλασμού. Έχοντας συνείδηση τού ιερού καθήκοντός του, διεξήγαγε κάθε επιβαλλόμενο βήμα τής διακονίας του με πνεύμα βαθιού, λατρευτικού δέους και ακρίβειας.
Καταλαβαίνοντας τη τρομερή πνευματική σημασία τής ημέρας, οι Ισραηλίτες ήταν έξω απ’ τη Σκηνή σε απόσταση όσο έφτανε τα μάτι. Με τη φαντασία, μπορούμε να φανταστούμε τη σιωπή που έπεφτε στη συνάθροιση, καθώς σκέφτονταν τις προσωπικές τους αμαρτίες, για τις οποίες ο αρχιερέας θα έκανε εξιλασμό.
Η λατρεία τού αρχιερέα μπροστά στο ιλαστήριο
Πρώτα, ο αρχιερέας προσέφερε ένα ταύρο, σαν προσφορά περί αμαρτίας (Λευιτ.16:6,11) για τον ίδιον και την οικογένειά του, προτού κάνει προσφορά για το έθνος Ισραήλ. Μετά έπαιρνε ένα θυμιατήρι γεμάτο καυτά κάρβουνα, από το χάλκινο θυσιαστήριο, έβαζε δυο χούφτες ευώδες θυμίαμα σ’ ένα χρυσό κύπελλο κι έμπαινε στα Άγια των Αγίων. Έριχνε το θυμίαμα πάνω στα κάρβουνα, που έβγαζαν έναν πυκνό, ευωδιαστό καπνό που γέμιζε το δωμάτιο. Ο καπνός στριφογύριζε προς τα επάνω, αντιπροσωπεύοντας τις προσευχές τού λαού τού Θεού, που προσφέρονταν σαν προστασία, στα Άγια.Ο αρχιερέας διάλεγε δυο τράγους ίδιου χρώματος, μεγέθους και αξίας από τη συνάθροιση τού Ισραήλ (Λευιτ.16:5). Μετά ο αρχιερέας έριχνε κλήρους για να αποφασίσει ποιον από τους δυο τράγους θα έσφαζε. Δεν ξέρουμε το πώς διάλεγαν τους κλήρους, την εποχή τής Σκηνής. Ξέρουμε, όμως, την διαδικασία την εποχή τού Κυρίου. Ο αρχιερέας έβαζε τους χρυσούς κλήρους σε μια υδρία, την κουνούσε, και, με τα δυο χέρια, έβγαζε έξω τους δυο κλήρους, βάζοντας έναν στο κεφάλι κάθε τράγου (Λευιτ.16:8). Μετά, έδενε ένα κομμάτι κόκκινου υφάσματος στο κέρατο τού τράγου για τον αζαζέλ (αποδιοπομπαίο) κι ένα άλλο γύρω από τον λαιμό τού τράγου που θα έσφαζε. Τον αποδιοπομπαίο τον έστρεφαν έτσι που να αντικρίζει τον λαό μέχρις ότου ο αρχιερέας, την κατάλληλη στιγμή, μετέφερε τις αμαρτίες τού λαού σ’ αυτόν και τον εξαπέστελλε στην έρημο.
Μετά ο αρχιερέας πρόσφερνε τον πρώτο τράγο σαν προσφορά περί αμαρτίας. Το αίμα του ραντιζόταν πολλές φορές μέσα στη Σκηνή. Πρώτον, ραντιζόταν μπροστά στο ιλαστήριο, στα Άγια των Αγίων, όπως και τού ταύρου (Λευιτ.16:15). Δεύτερον, ράντιζε τα κέρατα τού θυσιαστηρίου τού θυμιάματος επτά φορές για να το καθαρίσει από τη μόλυνση τού Ισραήλ (Έξ.30:10). Τρίτον, πήγαινε στο χάλκινο θυσιαστήριο και ανακάτευε το αίμα τού ταύρου και το αίμα τού τράγου σε μια λεκάνη. Βυθίζοντας το δάκτυλό του μέσα σ’ αυτήν, ράντιζε τα κέρατα τού χάλκινου θυσιαστηρίου 7 φορές και το καθάριζε από την ακαθαρσία τού Ισραήλ (Λευιτ.16:19).
Η συνάθροιση τού Ισραήλ περίμενε υπομονετικά και με προσευχή έξω από τη Σκηνή για να εμφανιστεί ο αρχιερέας μπροστά τους. Φυσικά, πολλές ερωτήσεις περνούσαν από το μυαλό τους: Θα δεχόταν ο Θεός το αίμα που πρόσφερε ο αρχιερέας; Αν δεν δεχόταν ο Θεός την προσφορά αίματος, θα σκότωνε τον αρχιερέας μέσα στα Άγια των Αγίων; Θα ήταν ελεήμων προς το Ισραήλ ή θα έφερνε κρίση; Αλλά τότε ο αρχιερέας παραμέριζε την κουρτίνα τής πύλης τής Σκηνής, με τα χέρια του υψωμένα προς τον λαό, συμβολίζοντας ότι ο Θεός είχε κάνει δεχτή τη θυσία τους. Χαρούμενες δοξολογίες αντηχούσαν σ’ όλη τη συνάθροιση. Ήταν σαν να είχαν αναστηθεί οι νεκροί! Η εξιλέωση ήταν αποδεκτή!
Προχωρώντας γρήγορα, ο αρχιερέας έβαζε τα αιματοβαμμένα χέρια του πάνω στο κεφάλι τού αποδιοπομπαίου τράγου, μεταφέροντας τις αμαρτίες τού Ισραήλ στον τράγο καθώς ομολογούσε κάθε πιθανή παράβαση που είχε διαπραχθεί το περασμένο χρόνο. Ύστερα ο τράγος οδηγείτο μακριά μες στην έρημο, υποδηλώνοντας ότι οι αμαρτίες τού Ισραήλ, που ο Θεός είχε συγχωρήσει, μεταφέρονταν μακριά (Λευιτ.16:20-22).
Την εποχή τού Κυρίου, ένας ιερέας οδηγούσε τον αποδιοπομπαίο τράγο έξω, μέσα από τη Στοά τού Σολομώντα και, σύμφωνα με την παράδοση, μέσα από την Ανατολική Πύλη, που οδηγούσε απευθείας στο Όρος των Ελαιών. Μετά ένας άλλος ιερέας οδηγούσε τον τράγο μακριά μέσα στην έρημο, σε μια απόσταση 20 περίπου χλμ. Η απόσταση είχε διαιρεθεί σε 10 σταθμούς, που καθένας απείχε απόσταση μισής οδού Σαββάτου, για να ξεκουράζεται ο ιερέας κατά το ταξίδι του. Όταν ο ιερέας έφτανε στο προσδιορισμένο σημείο, έπαιρνε το κόκκινο ύφασμα από το κέρατο τού τράγου, το έσκιζε στη μέση, έβαζε το μισό ξανά στο κέρατο τού τράγου και το άλλο μισό το έφερνε πίσω στην Ιερουσαλήμ. Μετά τον τράγο, που κουβαλούσε τις αμαρτίες τού Ισραήλ, τον έσπρωχναν από έναν ορισμένο γκρεμό για να σκοτωθεί. Μετά τη σύλληψη τού Γιεσούα, ο αρχιερέας κι οι πρεσβύτεροι Τον έστειλαν στον Ρωμαίο διοικητή, Πόντιο Πιλάτο (Ματ.27:1-2), που έδωσε την άδεια να σταυρωθεί για να κουβαλήσει τις αμαρτίες τού λαού.
Σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση, όταν η θυσία γινόταν πλήρως αποδεκτή, το κόκκινο ρούχο που ήταν δεμένο στο κέρατο τού αποδιοπομπαίου τράγου γινόταν άσπρο, κάτι που συμβόλιζε την υπόσχεση τού Θεού: «Αν οι αμαρτίες σας είναι σαν πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι. Αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί» (Ησ.1:18). Ένας σχολιαστής δηλώνει ότι, κατά την παράδοση, αυτό το θαύμα δεν έγινε τα 40 χρόνια που προηγήθηκαν της καταστροφής τού Ναού. Είναι ενδιαφέρον, ότι αυτό σταμάτησε την εποχή περίπου που ο Κύριος σταυρώθηκε.
Η λέξη που μεταφράζεται «αποδιοπομπαίος τράγος» (Λευιτ.16:8,10,26) είναι στα εβραϊκά η λέξη αζαζέλ και δηλώνει την ιδέα μιας πλήρους απομάκρυνσης. Έτσι, ο αποδιοπομπαίος τράγος απομάκρυνε ολοκληρωτικά τις αμαρτίες τού Ισραήλ. Αν και οι αμαρτίες τού λαού απομακρύνονταν, δεν αφαιρούνταν ούτε εξαλείφονταν, μέχρις ότου ήρθε ο Μεσσίας. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους λέει: «Επειδή είναι αδύνατον το αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρεί αμαρτίες» (10:4). Ο Μεσσίας εκπλήρωσε τις απαιτήσεις τής προσφοράς περί αμαρτίας αναλαμβάνοντας πάνω Του τις αμαρτίες τού κόσμου: «Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού δια μέσου αυτού» (Β' Κορ.5:21, σύγκρ. Α' Πέτρ.2:24). Μόνο δια μέσου του αίματος τού Κυρίου Γιεσούα οι αμαρτίες μας εξαλείφθηκαν ολοκληρωτικά. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους το λέει σαφώς: «Ούτε με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά διαμέσου του δικού του αίματος, μια φορά για πάντα μπήκε μέσα στα άγια, αφού απέκτησε αιώνια λύτρωση» (9:12). Και: «Τώρα όμως, φανερώθηκε μια φορά, στο τέλος των αιώνων, για να αθετήσει την αμαρτία διαμέσου της δικής του θυσίας» (9:26).
Μετά ο αρχιερέας πήγαινε στα Άγια, έβγαζε τα λινά του ρούχα, έπλενε το σώμα του, φορούσε την ιερατική του στολή και πήγαινε στο χάλκινο θυσιαστήριο για να προσφέρει ένα ολοκαύτωμα για τον ίδιο και το λαό. Ταυτόχρονα έκαιγε το λίπος τού ταύρου και τού τράγου, από την προσφορά περί αμαρτίας, επάνω στο χάλκινο θυσιαστήριο. Το δέρμα, το κρέας και την κοπριά τής περί αμαρτίας προσφοράς (δηλαδή του ταύρου και του τράγου) καίγονταν έξω από το στρατόπεδο (Λευιτ.16:23-27).
Ο Μεσσίας είναι η περί αμαρτίας προσφορά μας, γινόμενος απόκληρος, καταδικασμένος να υποφέρει τα βάσανα και τον εξευτελισμό τής σταύρωσης, για να μπορέσει να μας αγιάσει διαμέσου του αίματός Του, πάσχοντας έξω από την Ιερουσαλήμ (Εβρ.13:11-12). Υπάρχει ιδιαίτερη προτροπή για τους πιστούς σε σχέση με τα πάθη του Μεσσία. Ο Θεός περιμένει από μας να συμμεριστούμε τις προσβολές και τον εξευτελισμό τού σταυρού Του, με το να ζούμε ζωή ξεχωριστή στον κόσμο, υποφέροντας, αν χρειάζεται, για τη πίστη μας σ’ Αυτόν (Εβρ.13:13). Πριν σταυρωθεί ο Γιεσούα είπε: «Σηκώστε τον σταυρό σας και ακολουθήστε με» (Ματθ.16:24).
Το μόνο καθήκον, που απέμενε για τον αρχιερέα, ήταν να προσφέρει τις προσδιορισμένες βραδινές θυσίες (Αρ.29:7,11), πριν ολοκληρωθεί η διακονία του αυτή την ιδιαίτερη μέρα.
Συχνά κάνουν την ερώτηση: «Πώς εξιλεώνεται ο ιουδαϊκός λαός για την αμαρτία σήμερα, εφόσον δεν υπάρχει Ναός ή ιεροσύνη;» Ο σύγχρονος Ιουδαϊσμός διδάσκει ότι μπορούν να δεχθούν συγχώρηση χωρίς Ναό, θυσία, ή ιερέα που να μεσιτεύει. Σκέφτονται ως εξής: «Επειδή ο Θεός επέτρεψε να καταστραφεί ο ναός κι η ιεροσύνη, η συγχώρηση αποκτάται με το να πάμε απευθείας στο Θεό. Οι άνθρωποι πρέπει να απαγγέλουν μακρές προσευχές, να μετανοούν για κάθε συνειδητή αμαρτία και να συμφιλιώνονται με όλους όσους έχουν αμαρτήσει τον περασμένο χρόνο. Τότε ο Θεός θα τους συγχωρήσει τις αμαρτίες τους».
Αν κι αυτός φαίνεται λογικός τρόπος για να λάβουν συγχώρηση αμαρτιών, αυτή δεν είναι η διδασκαλία των εβραϊκών Γραφών. Ο Λόγος τού Θεού δείχνει καθαρά ότι η συγχώρηση τής αμαρτίας επιτυγχάνεται μόνον πλησιάζοντας τον Θεό, έτσι όπως Αυτός έχει υποδείξει. Το Λευιτικό λέει: «Επειδή το αίμα κάνει εξιλασμό υπέρ της ψυχής» (17:11). Το αίμα δίνει νόημα στη ημέρα τού εξιλασμού. Αν δεν υπάρχει αίμα στον Ιουδαϊσμό να κάνει εξιλέωση για τη ψυχή, πώς μπορούν να αποκτήσουν συγχώρηση την ημέρα τού εξιλασμού; Απλά, δεν μπορούν! Ο Θεός όμως έχει προμηθεύσει εξιλαστήριο αίμα στους Ιουδαίους. Γράφει ο Παύλος: «Επειδή, ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού κι ανθρώπων, ο άνθρωπος Μεσσίας Γιεσούα, ο οποίος έδωσε τον εαυτό του αντίλυτρο για χάρη όλων» (Α' Τιμ.2:5-6).
Στην προς Εβραίους (κεφ.9, 10) δηλώνεται καθαρά ότι ο Γιεσούα ο Μεσσίας έχυσε το αίμα Του σαν την μοναδική προσφορά, που είναι απαραίτητη για τον εξιλασμό των αμαρτιών (9:9:11-15,26,28). Σήμερα οι Ιουδαίοι έχουν εξιλασμό διαμέσου του ιερέα που μεσιτεύει, του Μεσσία Γιεσούα. Μόνον Αυτός μπορεί να κάνει εξιλέωση για την αμαρτία.
Το εξιλαστήριο έργο τού ιλαστηρίου
Την εποχή τής Σκηνής, το ιλαστήριο είχε γίνει τόπος εξιλέωσης, όταν το αίμα τής θυσίας ραντιζόταν πάνω του μια φορά το χρόνο. Το ιλαστήριο, που συμβολίζει το θείο θρόνο τού Θεού, μεταμορφωνόταν από θρόνο τής κρίσης σε θρόνο τής χάριτος, όταν ραντιζόταν με το εξιλαστήριο αίμα. Σήμερα οι αμαρτωλοί έχουν ένα ιλαστήριο στο αιματοβαμμένο σώμα τού Μεσσία Γιεσούα, που πέθανε πάνω στο σταυρό σαν μια εξιλαστήρια θυσία για να κάνει εξιλέωση για την αμαρτία.
Η ελληνική λέξη «ιλαστήριο» (Εβρ.9:5) σημαίνει εξιλέωση. Η λέξη χρησιμοποιείται στην ελληνική μετάφραση της Βίβλου από τους Ο' (Septuagenta), όταν αναφέρεται στο ιλαστήριο (δες Λευιτ.16:14), όπου ραντιζόταν το εξιλαστήριο αίμα. Λόγω της αγάπης Του προς την ανθρωπότητα, ο Θεός εισήγαγε ένα σχέδιο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιώνονται ξανά μαζί Του. Ο Ιωάννης γράφει: «Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλά ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας» (Α' Ιωάν.4:10).
Στα γραπτά των αποστόλων, η εξιλέωση έχει την έννοια της ικανοποίησης των δίκαιων απαιτήσεων ενός άγιου Θεού, πετυχαίνοντας την απομάκρυνση των αμαρτιών που στέκονται ανάμεσα στον Θεό και την ανθρωπότητα. Αυτό επιτεύχθηκε με τον αντικαταστατικό θάνατο του Μεσσία πάνω στο σταυρό για την αμαρτία. Το αίμα Του που χύθηκε ικανοποίησε πλήρως όλες τις απαιτήσεις ενός άγιου Θεού για την κρίση τής αμαρτίας, κάνοντας έτσι δυνατόν για το Θεό να διακηρύξει και να αντιμετωπίσει σαν δίκαιους όλους εκείνους που έρχονται σ’ Αυτόν.
Η έκταση τής εξιλέωσης είναι παγκόσμια. Ο Ιωάννης δηλώνει: «Και αυτός είναι μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας. και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου τού κόσμου» (Α' Ιωάν.2:2). Το εξιλαστήριο έργο του Κυρίου είναι αρκετό για κάθε έναν, αλλά είναι αποτελεσματικό μόνον σ’ αυτούς που εκούσια το δέχονται. Σήμερα, οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να ικετεύουν συνεχώς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, επειδή ο Θεός μια για πάντα έχει εξιλεωθεί με το αίμα του Γιεσούα. Το μόνο που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι για να συμφιλιωθούν με το Θεό είναι να δεχτούν το τελειωμένο έργο του Γιεσούα προς χάρη τους. Ο Παύλος το συνοψίζει σωστά, όταν γράφει: «Δεδομένου ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα τού Θεού. ανακηρύσσονται όμως δίκαιοι δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου της απολύτρωσης, που έγινε με τον Μεσσία Γιεσούα, τον οποίον ο Θεός προκαθόρισε ως μέσο εξιλέωσης δια μέσου της πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία τού Θεού. προς φανέρωση τής δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος και να ανακηρύσσει δίκαιο εκείνον που πιστεύει στον Γιεσούα» (Ρωμ.3:23-26).
Αν δεν έχεις συμφιλιωθεί με τον Θεό, γιατί αργοπορείς; Τώρα αμέσως, αναγνώρισε την αμαρτωλή κατάστασή σου. Με πίστη, έλα στο ιλαστήριο δια μέσου του χυμένου αίματος του Μεσσία Γιεσούα και θα ανακηρυχθείς δίκαιος δια της χάριτός Του.
Τι παρηγοριά να έχουμε ένα αιματοβαμμένο ιλαστήριο όπου μπορούμε να καταφεύγουμε όταν φυσούν ενάντια στο περπάτημά ως πιστοί οι θυελλώδεις άνεμοι του κόσμου. Φίλοι μου πιστοί, το ιλαστήριο δεν είναι πια ανοικτό μόνο μια φορά το χρόνο. Δεν έχουμε πια ανάγκη ένα γήινο ιερέα για να μεσιτεύει για χάρη μας. Δεν χρειάζεται πια να γίνει μια θυσία για μας. Το παραπέτασμα έχει σκιστεί. Ο Θεός μάς διατάσσει να έρθουμε με θάρρος στο θρόνο τής χάρης και να λάβουμε έλεος και να βρούμε χάρη σε καιρό ανάγκης. Δέξου την πρόσκληση. Να χαίρεσαι για το προνόμιο. Έλα, απόλαυσε την παρουσία τού Κυρίου, που προσφέρεται αιώνια και είναι ανοικτή για σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου