Είναι ο Πάπας Καθολικός;
Τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο προφανές για το Ισραήλ από την εβραϊκότητά του. Όπως η Πολωνία είναι το εθνικό κράτος του πολωνικού λαού και η Ιαπωνία είναι το εθνικό κράτος του ιαπωνικού λαού,έτσι και το Ισραήλ είναι το εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού. Υπάρχουν 30 αναφορές στο «εβραϊκό κράτος» στην απόφαση του ΟΗΕ για τον διαχωρισμό της Παλαιστίνης το 1947 που προέβλεπε την ίδρυσή του. 25 χρόνια νωρίτερα η Κοινωνία των Εθνών με εξίσου ξεκάθαρο τρόπο προέβλεπε «την ίδρυση εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη». Όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ στις 15 Μαϊου το 1948, η εβραϊκή ταυτότητά του ήταν το πρώτο θέμα που μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ. Το άρθρο στην πρώτη σελίδα των New York Times έγραψε ότι «Το εβραϊκό κράτος, το νεότερο κυρίαρχο κράτος στον κόσμο, γνωστό ως Κράτος του Ισραήλ, ιδρύθηκε στην Παλαιστίνη τα μεσάνυχτα μετά την λήξη της Βρετανικής Εντολής».
Σήμερα οι μισοί Εβραίοι στον πλανήτη ζουν σε αυτό το κράτος. Πολλοί από αυτούς είναι πρόσφυγες που δημιουργήθηκαν από την καταπίεση του αντισημιτισμού και της βίας σε άλλα μέρη. Σε έναν κόσμο με περισσότερα από 20 αραβικά κράτη και 55 μουσουλμανικές χώρες, δεν θα έπρεπε να υπάρχει αντίθεση στην ύπαρξη ενός μοναδικού μικρού εβραϊκού κράτους. «Το Ισραήλ είναι κυρίαρχο κράτος και ιστορική πατρίδα του εβραϊκού λαού» δήλωσε ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα μιλώντας ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών τον περασμένο μήνα. Αυτό τώρα θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο και εξίσου επίμαχο με το να αποκαλεί κάποιος την Ιταλία την κυρίαρχη πατρίδα του ιταλικού λαού.
Αλλά για τους εχθρούς του Ισραήλ, η ανεξαρτησία των Εβραίων είναι εξίσου ανυπόφορη σήμερα, όπως ήταν το 1948, όταν στρατεύματα από πέντε αραβικές χώρες εισέβαλλαν στο νεοσύστατο εβραϊκό κράτος, με τον όρκο να προβούν σε «έναν πόλεμο εξόντωσης και συνεχούς σφαγής». Οι ατελείωτοι γύροι συνομιλιών και οι αμέτρητες αναφορές στην «ειρηνευτική διαδικασία» δεν έχουν αλλάξει αυτήν τη βασική πραγματικότητα για την αραβο-ισραηλινή σύγκρουση, η οποία δεν αφορά τους οικισμούς ή τα σύνορα ή την Ιερουσαλήμ ή τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Η ρίζα της εχθρότητας είναι η άρνηση να αναγνωριστεί το αναντίρρητο δικαίωμα του εβραϊκού λαού σε ένα κυρίαρχο κράτος στην ιστορική πατρίδα του. Μέχρι να αλλάξει αυτό, καμία βιώσιμη ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Γι' αυτό η ισραηλινή κυβέρνηση έχει δίκιο όταν επιμένει ότι η Παλαιστινιακή Αρχή θα πρέπει δημόσια να αναγνωρίσει το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος. Αυτή θα είναι η κρίσιμη δοκιμασία. «Ο παλαιστινιακός εθνικισμός βασιζόταν στην εκδίωξη όλων των Ισραηλινών», δήλωσε ο Edward Said σε συνέντευξή του το 1999 και η καλύτερη απόδειξη ότι οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι επιθυμούν ακόμα να καταστρέψουν το Ισραήλ, είναι η απίστευτη επιμονή με την οποία ακόμα και οι «μετριοπαθείς» Παλαιστίνιοι, όπως ο Μαχμούντ Αμπάς, αρνούνται ή δεν τολμούν να αναγνωρίσουν την εβραϊκότητα του Ισραήλ ως γεγονός. «Τι είναι ένα εβραϊκό κράτος;» δήλωσε παραληρώντας ο Μαχμούντ Αμπάς στην παλαιστινιακή τηλεόραση. «Μπορείτε να αποκαλείτε τους εαυτούς σας ότι θέλετε, αλλά εγώ δεν θα το αποδεχθώ. Μπορείτε να αποκαλείτε τους εαυτούς σας σιωνιστική δημοκρατία, εβραϊκή, εθνική, σοσιαλιστική (δημοκρατία). Μπορείτε να την αποκαλείτε ό,τι θέλετε. Δεν με νοιάζει».
Υπάρχουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα εβραϊκό κράτος και δημοκρατία. Όταν το ισραηλινό κοινοβούλιο αποφάσισε να θεσπίσει έναν όρκο πίστης στο Ισραήλ ως «ένα εβραϊκό και δημοκρατικό» κράτος για νέους μη Εβραίους μετανάστες την περασμένη εβδομάδα, κάποιοι ξέσπασαν λέγοντας ότι «η φράση είναι οξύμωρη από μόνη της», έγραψε ένας αναγνώστης στην «Boston Globe». «Πώς μπορεί ένα κράτος να τάσσεται ανοικτά υπέρ μιας εθνικής ομάδας πάνω από τις άλλες και να διακηρύσσει ότι είναι δημοκρατικό»;
Αλλά δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της εβραϊκής ταυτότητας του Ισραήλ και των δημοκρατικών αξιών του. Μάλιστα το σχέδιο διαχωρισμού του ΟΗΕ, το 1947, όχι μόνο προέβλεπε τον διαχωρισμό της Παλαιστίνης σε «ανεξάρτητα αραβικά και εβραϊκά κράτη», αλλά ανάφερε ρητά ότι έπρεπε να «συντάξουν ένα δημοκρατικό σύνταγμα και να εκλέξουν κυβερνήσεις με καθολική και μυστική ψηφοφορία». Οι Εβραίοι ανταποκρίθηκαν. Οι Άραβες εξαπέλυσαν έναν πόλεμο.
Σε πολλές δημοκρατίες του κόσμου υπάρχουν επίσημες θρησκείες του κράτους. Για παράδειγμα η Βρετανία, όπου ο μονάρχης είναι και ο ανώτατος αρχηγός της Εκκλησίας της Βρετανίας, ή η Ελλάδα, το σύνταγμα της οποίας προβλέπει ότι η Ελληνορθόδοξη εκκλησία είναι η «κυρίαρχη θρησκεία» της χώρας. Η διασύνδεση της θρησκείας με τον εθνικό χαρακτήρα συμβαίνει συχνά. Το Ισραήλ ξεχωρίζει μόνον, επειδή η θρησκεία του είναι ο Ιουδαϊσμός και όχι ο Χριστιανισμός, το Ισλάμ ή ο Ινδουισμός.
Ούτε είναι ασυμβίβαστη η έννοια της δημοκρατίας με την ξεχωριστή εθνικότητα. Η Ιρλανδία συνήθως παραβλέπει τις προϋποθέσεις απόκτησης ιθαγένειας για άτομα ιρλανδικής καταγωγής. Το σύνταγμα της Βουλγαρίας δίνει το δικαίωμα σε «οποιοδήποτε άτομο βουλγαρικής καταγωγής» να αποκτήσει βουλγαρική υπηκοότητα με διευκολύνσεις ως προς τη διαδικασία. Δεν είναι οξύμωρο να περιγράφει κανείς την Ιρλανδία ως «ιρλανδική και δημοκρατική» ή την Βουλγαρία ως «βουλγαρική και δημοκρατική». Και η ανθηρή μικρή εβραϊκή δημοκρατία του Ισραήλ δεν είναι οξύμωρη.
Είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένας φάρος αξιοπρέπειας σε μια επικίνδυνη περιοχή γεμάτη μίσος. Εάν μπορούσαν μόνον οι εχθροί του να ξεφορτωθούν το μίσος τους, η γειτονιά θα γινόταν μια Εδέμ.
του Jeff Jacoby
Boston Globe (17.10.2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου