5/6/09

Διακόσια χρόνια πόλεμος

Οι Παλαιστίνιοι και οι περισσότεροι Άραβες δεν θα δεχθούν ένα εβραϊκό κράτος σαν γείτονά τους. Συνεπώς, η ειρήνη είναι ανέφικτη. Αντίθετα, οι Ισραηλινοί έχουν δεχθεί την ιδέα ενός παλαιστινιακού κράτους, αν και μια μειοψηφία αντιστέκεται στην ιδέα, ως μη πρακτική, λόγω της έμμονης ιδέας των Παλαιστινίων να καταστρέψουν το Ισραήλ, αντί να οικοδομήσουν την Παλαιστίνη. Γνωρίζουμε ότι οι Άραβες στην Παλαιστίνη πολέμησαν την εισροή Εβραίων μεταναστών που άρχισε στο τέλος του 19ου αιώνα.[1] Η ιστορία μάς δείχνει ότι η εχθρότητα των Αράβων προς το Ισραήλ εξαπλώθηκε από το 1920, όταν στην Ιερουσαλήμ ξέσπασαν ταραχές. Ο πιο διάσημος από αυτούς τους διωγμούς ήταν στη Χεβρώνα το 1929, όπου σφαγιάστηκαν Εβραίοι από τους Άραβες γείτονές τους, σε μια από τις πιο ιερές πόλεις του Ιουδαϊσμού, όπου η Βίβλος λέει ότι ο Αβραάμ έθαψε τη γυναίκα του τη Σάρα.
Η Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ) έδωσε το 1923 στη Βρετανία την Εντολή (mandate) για τη Παλαιστίνη να ιδρύσει μια πατρίδα για τους Εβραίους. Οι Άραβες της Παλαιστίνης, υπό τον μεγάλο Μουφτή, Haj Amin al-Husseini, αντέδρασαν βίαια, αλλά οι Εβραίοι συνέχισαν να εισρέουν στην Παλαιστίνη. Το 1936 ιδρύθηκε η Επιτροπή Peel από τους Βρετανούς, για να βρει λύση στο μοίρασμα της Παλαιστίνης μεταξύ Αράβων και Εβραίων. Η έκθεση της Επιτροπής βγήκε το 1937, και σύστηνε διαμελισμό της χώρας και του πληθυσμού μεταξύ Αράβων και Εβραίων, με το 80% περίπου της χώρας να περιέρχεται στους Άραβες, σ’ ένα μεγάλο κράτος ενωμένο με την Υπεριορδανία.[2]
Η Επιτροπή Peel σύστηνε επίσης μεταφορά πληθυσμών, παρόμοια με αυτή που ολοκληρώθηκε με επιτυχία μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων το 1925, όπου 1.300.000 Έλληνες και 400.000 Τούρκοι μετανάστευσαν στις νέες τους πατρίδες, μετά τον Ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1922. Συγκριτικά με αυτούς τους αριθμούς, οι αριθμοί των Αράβων και των Εβραίων που θα μεταφέρονταν στην Παλαιστίνη ήταν μηδαμινός. Αν και το 20ο Σιωνιστικό Συνέδριο απέρριψε το σχέδιο, κλήθηκε για περεταίρω διαπραγματεύσεις και διευκρινήσεις. Ο David Ben Gurion, ο πρώτος Εβραίος ηγέτης, ήταν υπέρ του σχεδίου, όπως και οι περισσότεροι Εβραίοι στην Παλαιστίνη. Οι Άραβες ανένδοτα απέρριψαν τη σύσταση, ανίκανοι να δεχθούν την ιδέα ενός εβραϊκού κράτους, ακόμα και σ’ ένα μικροσκοπικό τμήμα της Παλαιστίνης.
Στις 29 Δεκεμβρίου του 1947, τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν το Ψήφισμα 181, πιο γνωστό σαν το «Σχέδιο Διαίρεσης του ΟΗΕ του 1947». Αυτή η μη δεσμευτική σύσταση διαιρούσε την Παλαιστίνη σε περιοχές για το αραβικό και το εβραϊκό κράτος, με τη μείζονα περιοχή της Ιερουσαλήμ και τη Βηθλεέμ υπό διεθνή έλεγχο. Οι Εβραίοι θα είχαν λίγο πάνω από το μισό της χώρας, με την πλάστιγγα να γέρνει προς τους Άραβες. Την εποχή εκείνη ο πληθυσμός της Παλαιστίνης υπολογιζόταν να ήταν γύρω στα 2/3 Άραβες και 1/3 Εβραίοι, αλλά προσδοκούσαν μια μεγάλη εισροή Εβραίων προσφύγων από την Ευρώπη και τις αραβικές χώρες.
Η αντίδραση των Εβραίων ήταν γενικά αισιόδοξη και χαρούμενη, με εξαίρεση τους ηγέτες της δεξιάς πτέρυγας, όπως ο Menachem Begin, που προέβλεπε πόλεμο των Αράβων κατά των Εβραίων. Οι Άραβες, μαζί με εκείνους που ζούσαν στην Παλαιστίνη, ήταν ανένδοτα αντίθετοι προς κάθε εβραϊκή ηγεμονία σε «αραβική γη». Το σκηνικό είχε στηθεί για τα επόμενα 60 χρόνια διαμάχης μεταξύ Αράβων και Εβραίων.
Ο πόλεμος μεταξύ Αράβων και Εβραίων κλιμακώθηκε μετά την έγκριση του Ψηφίσματος 181 και αποκορυφώθηκε με τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ, που έληξε με κατάπαυση του πυρός, το 1949. Τέθηκαν προσωρινά σύνορα μεταξύ όλων των εμπολέμων, αλλά δεν υπογράφηκε καμιά συνθήκη ειρήνης. Το Συνέδριο της Λοζάνης, το 1949, που εισηγήθηκε ο ΟΗΕ, δεν κατέληξε σε συμφωνία. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, που αριθμούσαν από 370.000-800.000 (εξαρτάται από την πηγή), βρίσκονταν σε προσφυγικά στρατόπεδα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Μια μειοψηφία από αυτούς μπορούσαν να γίνουν πολίτες της Ιορδανίας, όπου τώρα αποτελούσαν περίπου τα 3/4 του πληθυσμού. Οι υπόλοιποι έγιναν πρόσφυγες και οι απόγονοί τους είναι ακόμα εξαρτώμενοι από τον ΟΗΕ. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ορίστηκαν από τον ΟΗΕ ως οι άνθρωποι εκείνοι «που ο φυσικός τόπος κατοικίας τους ήταν η Παλαιστίνη μεταξύ του Ιουνίου του 1946 και του Μάη του 1948, που έχασαν και τα σπίτια τους και τα μέσα προς το ζην, ως αποτέλεσμα της Αραβο-ισραηλινής διαμάχης του 1948-1949». Ο ορισμός του πρόσφυγα, από τη Γενική Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, καλύπτει και τους απογόνους ατόμων που έγιναν πρόσφυγες μετά το 1948. Τέσσερις γενιές αργότερα, οι Παλαιστίνιοι «πρόσφυγες» αριθμούνται σε εκατομμύρια.
Ο επόμενος πόλεμος, κατά τον οποίον το Ισραήλ πολέμησε εναντίον όλων των γειτόνων του, ήταν ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, τον Ιούνιο του 1967. Έληξε σύντομα με την ολοκληρωτική νίκη του Ισραήλ, που πήρε τον έλεγχο όλης της Ιερουσαλήμ, της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Η Δυτική Όχθη, γνωστή ως Ιουδαία και Σαμάρεια μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, περιέχει τις περιοχές που συνδέονται πολύ στενά με τους αρχαίους Εβραίους και τα βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ. Η Διάσκεψη του Χαρτούμ που συγκροτήθηκε από τους Άραβες, το Σεπτέμβριο του 1967, εξέδωσε τα «τρία όχι»: όχι ειρήνη με το Ισραήλ, όχι αναγνώριση του Ισραήλ, όχι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ.
Ο Πόλεμος του Yom Kippur, το 1973, αν και μεγαλύτερος σε διάρκεια και καταστροφικός κατά κάποιο τρόπο για το Ισραήλ, δεν άλλαξε τον εδαφικό έλεγχο του Ισραήλ. Και πάλι, δεν κατέληξε σε διαπραγματεύσεις ειρήνης. Το πρώτο ρήγμα, που θα μπορούσε να είχε έρθει νωρίτερα, ήταν οι Συμφωνίες του Camp David, το 1978. Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Anwar Sadat κατέπληξε τον κόσμο όταν ήρθε στην Ιερουσαλήμ και μίλησε στη Βουλή (Knesset), διακηρύττοντας την επιθυμία της Αιγύπτου για ειρήνη με το Ισραήλ, με αντάλλαγμα την επιστροφή όλης της χερσονήσου του Σινά, που καταλήφθηκε από το Ισραήλ, το 1967. Η Αίγυπτος, η πιο πυκνοκατοικημένη αραβική χώρα που πάντα θεωρείτο το πρώτο αραβικό έθνος, έγινε ένας παρίας μεταξύ των Αράβων. Ο Sadat πλήρωσε το τίμημα για την «προδοσία» του, όταν δολοφονήθηκε ακριβώς τρία χρόνια αργότερα.
Τελικά, ο βασιλιάς Hussein της Ιορδανίας κατάλαβε ότι ήταν προς το συμφέρον του να κάνει ειρήνη με το Ισραήλ κι έτσι το 1994 υπογράφηκε συνθήκη (που περιλάμβανε και παραχώρηση μικρής εδαφικής περιοχής). Από τότε, ούτε οι Παλαιστίνιοι ούτε κάποιο άλλη αραβική χώρα έφτασε στο σημείο να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ. Αξιοσημείωτα λάθη προς τη συμφιλίωση είναι η Διάσκεψη Ειρήνης της Μαδρίτης, οι συμφωνίες του Όσλο, το Camp David, και ο πρόσφατος Οδικός Χάρτης για την ειρήνη. Είναι σύμπτωση που το ριζοσπαστικό Ισλάμ άνθισε στη διάρκεια αυτής της περιόδου των προσπαθειών για συμφιλίωση;
Σήμερα, το βάρος πέφτει στους Άραβες να δεχθούν το Ισραήλ - το εβραϊκό κράτος - σαν γείτονά τους, αν πρόκειται να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος. Αλλά η στενοκέφαλη αντίδρασή τους προς το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ, τους κάνει να αρνούνται ότι οι Εβραίοι ήταν οι ιστορικοί κάτοικοι της Γης του Ισραήλ «Eretz Yisrael»[3] για πάνω από 3.000 χρόνια. Αρνούνται ότι οι Εβραίοι συνέχιζαν να κατοικούν στο Ισραήλ και μετά που οι Ρωμαίοι τους απέλασαν από την Ιερουσαλήμ. Και αρνούνται το ότι οι Εβραίοι ανήκουν στη Μ. Ανατολή, παρά τον αριθμό των Εβραίων και το μέγεθος της χώρας που κατέχουν στην περιοχή.
Για να δημιουργηθεί το πρώτο αραβικό κράτος στην Παλαιστίνη από τον εποχή των Σταυροφόρων, αναμένεται το Ισραήλ να λάβει «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» για να κατευνάσει τους Παλαιστίνιους, να μειώσει τον αριθμό των οδοφραγμάτων κατά των τρομοκρατών και να πάψει την κατασκευή των πολύ πετυχημένων φραγμάτων ασφαλείας. Για τους Παλαιστίνιους, ζητείται να απαρνηθούν την τρομοκρατία (πάλι) και να αναγνωρίσουν τη νομιμότητα του Ισραήλ (πάλι). Οι Άραβες, οι άλλοι Μουσουλμάνοι, ακόμα και οι Δυτικές δυνάμεις συνεχίζουν να προσπαθούν να πιέζουν το Ισραήλ μέσα σ’ ένα κουτί. Το κουτί αυτό περιβάλλεται από Ιρανούς πελάτες στο βορρά (Λίβανος, Συρία), στη Γάζα (Hamas) και πολύ πιθανόν σύντομα στη Δυτική Όχθη. Και όχι μόνον αυτό, απαιτούν ένα «ασφαλές πέρασμα», που θα έκοβε το Ισραήλ γεωγραφικά, για να χορηγήσει γειτνίαση μεταξύ των διαιρεμένων τομέων του προτεινόμενου παλαιστινιακού κράτους. Ίσως το πιο σημαντικό: αναμένεται το Ισραήλ να επιτρέψει να μεταναστεύσουν Άραβες «πρόσφυγες», ή να ζητήσει συγγνώμη για τη δημιουργία των Παλαιστινίων προσφύγων το 1948.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι Άραβες πολέμησαν τους Ιουδαίους και, όταν παρουσιάστηκαν οι ευκαιρίες, απέτυχαν να κάνουν ειρήνη με το Ισραήλ, εκτός από τις δυο εξαιρέσεις που αναφέραμε παραπάνω (Αίγυπτος, Ιορδανία). Και οι Άραβες και οι Δυτικές δυνάμεις συνεχίζουν να πιέζουν το Ισραήλ να πάρει συγκεκριμένα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» με αντάλλαγμα κενές υποσχέσεις από τους Παλαιστίνιους, που τις έχουν κάνει και προηγουμένως και τις αγνόησαν σε πολλές περιπτώσεις.
Βλέπω ότι οι προσπάθειες για σύναψη ειρήνης είναι μάταιες στην παρούσα κατάσταση. Η Γάζα διοικείται από τη Hamas, μια ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση που διαλαλεί ότι η αποστολή της είναι να εξοντώσει το Ισραήλ. Η Δυτική Όχθη ελέγχεται πολύ διακριτικά από τη Fatah, μια σχετικά αδύναμη, κοσμική τρομοκρατική οργάνωση που εργάζεται αθόρυβα για να εξοντώσει το Ισραήλ. Αν και η Hamas αναλάβει τη διοίκηση της Δυτικής Όχθης, το Ιράν θα έχει πελάτες βόρεια, νότια και ανατολικά του Ισραήλ. Σαν να μην αρκεί αυτό, οι μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι δεν έχουν δύναμη και φοβούνται να σηκώσουν κεφάλι. Όλα τα παιδιά των Παλαιστινίων, για να μη πω τα παιδιά των Αράβων, έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου με την αντι-Σημιτική/Σιωνιστική προπαγάνδα στο σπίτι, το σχολείο και στα μουσουλμανικά ΜΜΕ. Ίσως πιο επικίνδυνη από όλες είναι η ρεβιζιονιστική ιστορία που αναγγέλλει πομπωδώς ο πρόεδρος του Ιράν Ahmadinejad, που κάνει τα πάντα για να δηλητηριάσει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο κατά του Ισραήλ και γενικά κατά των Εβραίων.
Η ρεβιζιονιστική, μετά-Σιωνιστική όραση της Ιστορίας προπαγανδίζεται από τους εχθρούς του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων Εβραίων, όπως ο Noam Chomsky. Αμερικανός καθηγητής γλωσσολογίας στο ΜΙΤ, είναι από τους χειρότερους πρωτεργάτες των αντι-Σιωνιστικών και αντι-Αμερικανικών ανοησιών. Η πολιτική του ιδεολογία δυναμώνει τα «κράτη θύματα» (Άραβες κ.α.) και δυσφημεί τα «μετα-αποικιακά επιθετικά κράτη» (Αμερική και Ισραήλ). Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός του μετατρέπει τους Παλαιστίνιους σε θύματα των Εβραίων. Η θεωρία του: Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ευρωπαίοι, για να εξιλεωθούν για το Ολοκαύτωμα, επέτρεψαν στους Εβραίους να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη, εκτοπίζοντας τους Άραβες. Ο Chomsky έχει τόσο μεγάλη εκτίμηση από τον Ιρανό πρόεδρο Ahmadinejad, ώστε να διαφημίζει το πιο πρόσφατο βιβλίο του. Καθηγητές, όπως ο πρώην Πρόεδρος Carter, ο Walt και ο Mearsheimer, χρησιμοποιούν απόψεις των θεωριών του Chomsky για να δυσφημήσουν το Ισραήλ στα «επιστημονικά» τους βιβλία. Τα Ηνωμένα Έθνη είναι ένας πρόθυμος συνένοχος σ’ αυτόν τον ρεβιζιονισμό, με τη δημιουργία της UNRWA, την οργάνωση για τους πρόσφυγες, που το κύριο μέλημά της είναι να υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες του πολέμου 1947-1948, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους. Κατά τρόπο ειρωνικό, ο ΟΗΕ, που συνέβαλλε αποφασιστικά στην αναγέννηση του σύγχρονου Ισραήλ, ανέλαβε την αποστολή να καταστρέψει τη νομιμότητα του Ισραήλ. Τα Ηνωμένα Έθνη φιλοξενούν πολλά συνέδρια και αποστολές, προσκαλώντας μέλη κράτη και μη κυβερνητικές οργανώσεις για να δυσφημήσουν το Ισραήλ και να το κατηγορήσουν για όλα τα προβλήματα της Μ. Ανατολής.
Διάφορες αξιώσεις των Παλαιστινίων για «ειρήνη» είναι τελείως μη ρεαλιστικές. Το «δικαίωμα επιστροφής» των Παλαιστινίων και σε Παλαιστινιακό κράτος και στο Ισραηλινό κράτος είναι αυτοκαταστροφικό για το Ισραήλ. Είναι ένας ακόμα τρόπος για να ξεριζωθεί το Ισραήλ. Η συνεχής απαίτηση για ένα διάδρομο κατά μήκος του Ισραήλ, που να συνδέει τη Γάζα με τη Δυτική Όχθη, είναι μια τακτική αντιπερισπασμού που σκοπό έχει να επισπεύσει την εξάλειψη του Ισραήλ. Η Αγκόλα, η Ρωσία, το Αζερμπαϊτζάν, το Μπρουνέι, η Κροατία, το Ανατολικό Τιμόρ και η Αλάσκα είναι βιώσιμες και μη συνεχόμενες - δηλαδή χωρισμένες από κυρίαρχο έδαφος ξένου κράτους. Το Πακιστάν, κάποτε, ήταν διαιρεμένο σε ανατολικό και δυτικό τομέα, που χωρίζονταν από την Ινδία, αλλά ο ανατολικός τομέας επαναστάτησε κι δημιουργήθηκε το Μπαγκλαντές. Η εδαφική γειτνίαση δεν είναι προαπαιτούμενο για την ύπαρξη ενός κράτους.[4] Το να δώσουν στους Άραβες τον έλεγχο της πιο ιερής τοποθεσίας του Ισραήλ, το Όρος του Ναού, είναι αδιανόητο. Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το 1948 η Ιορδανία ισοπέδωσε τη συναγωγή της Παλαιάς Πόλης και χρησιμοποίησε τα οικοδομικά υλικά της ως τούβλα για να φτιάξει ουρητήρια. Ούτε μπορούν οι Άραβες να απαιτούν όλη την περιοχή που απέρριψαν το 1947, σαν να μη συνέβηκαν ποτέ Πόλεμος της Ανεξαρτησίας και ο Πόλεμος των Έξι Ημερών.
Ο γεωστρατολόγος Arnon Soffer, αρχηγός έρευνας στο Κολλέγιο Εθνικής Άμυνας του Ισραήλ, απορρίπτει το αισιόδοξο όνειρο της ειρήνης με τους Παλαιστίνιους στο άμεσο μέλλον. Δίνοντας συνέντευξη στο τεύχος της 11ης Οκτωβρίου της Jerusalem Post, ο Soffer είπε: «Ζούμε σε μια εκατοντάχρονη περίοδο τρομοκρατίας κι έχουμε ακόμα 100 χρόνια τρομοκρατίας μπροστά μας». Ο Soffer κατηγορεί τους υλιστές «διανοούμενους» του Tel Aviv, που δημιούργησαν το «κράτος του Tel Aviv». Αυτή η λανθασμένη ιδέα ενός αυτάρεσκου εγκλωβισμού (εβραϊκά Gush Dan) έχει υπονομεύσει το βασικό σκοπό του Ισραήλ, που ο Soffer πιστεύει ότι εξηγείται με το παράδειγμα της Ιερουσαλήμ. Ενώ οι διανοούμενοι του Tel Aviv, που διαφέρουν ως προς τον Σιωνισμό, έχουν «μια μεγάλη γιορτή, ένα χρηματιστηριακό όργιο», η Ιερουσαλήμ έχασε 220.000 Εβραίους, λόγω έλλειψης αναπτυξιακών κεφαλαίων που έφυγαν κυρίως προς το Tel Aviv. Ο Soffer πιστεύει ότι το Tel Aviv πρέπει να αποκοπεί από την επιπλέον κρατική χρηματοδότηση, έτσι ώστε η ανάπτυξη να εντατικοποιηθεί στην Ιερουσαλήμ κατ’ αρχήν και ύστερα στη Negev. Εγώ θα πρόσθετα και τη Γαλιλαία στη λίστα του.
Ο Soffer εξισώνει τη Fatah και τη Hamas ως προς την αποφασιστικότητα τους, να καταστρέψουν το Ισραήλ. Στην ίδια κατηγορία περιλαμβάνει τους Άραβες που μένουν στο Ισραήλ, τους Άραβες γενικά κι όλους τους Μουσουλμάνους. Λόγω των επικίνδυνων γειτόνων του Ισραήλ, ο Soffer είναι προσηλωμένος στο να ξαναπάρει και να επεκτείνει το Ισραήλ το διάδρομο της Φιλαδέλφειας στη Γάζα, που συνορεύει με την Αίγυπτο και να κρατήσει την κοιλάδα του Ιορδάνη, που συνορεύει με την Ιορδανία. Επιπλέον, αποκαλεί «απίστευτη νίκη» το όλοι, εκτός από τους 60.000 Εβραίους αποίκους, κατοικούν μέσα στο φράγμα ασφαλείας. Για τον Soffer, οι Ισραηλινοί Εβραίοι «είναι ένα νησί μέσα στη θάλασσα των χωρών της Μ. Ανατολής... και πρέπει να οχυρωνόμαστε πίσω από ένα φράκτη. Μετά, όποιος προσπαθεί να τον περάσει, δέχεται μια σφαίρα στο κεφάλι».
Κατά τη γνώμη μου, η λύση των δύο κρατών είναι μη πρακτική, αλλά όχι αδύνατη. Και η Γάζα και η Δυτική Όχθη, ή ένας συνδυασμός, θα μπορούσε να είναι μια ανεξάρτητη οντότητα, αν οι Παλαιστίνιοι μάθαιναν να ζουν με το εβραϊκό κράτος. Να συγκρίνετε τις δυο περιοχές της Singapore, που είναι σχεδόν δυο φορές σαν τη Γάζα, αλλά έχει μόνο το 1/8 του μεγέθους της Δυτικής Όχθης. Αν και η Γάζα συχνά αποκαλείται λανθασμένα «ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα μέρη επί γης», ο πληθυσμός της Singapore είναι 3 φορές πιο πυκνός. Η Δυτική Όχθη και η Γάζα, όπως και η Singapore, περιβάλλονται από εμπορικούς εταίρους. Αλλά οι Παλαιστίνιοι φαίνονται ότι είναι πολύ ανίκανοι να εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό. Αν άλλαζαν την έμφασή τους από το να καταστρέψουν το Ισραήλ, στο να οικοδομήσουν το δικό τους κράτος, τότε θα μπορούσαν να συμβούν θαύματα.
Σαν συμπέρασμα, οι Ισραηλινοί θα πρέπει να εργαστούν σκληρά για να πείσουν τους Δυτικούς συμμάχους τους, ότι το να τους πιέζουν να συμβιβάσουν την ασφάλειά τους με το να παραδοθούν «άνευ όρων» στις απαιτήσεις των Αράβων είναι κάτι που θα εκραγεί μπροστά τους. Το Ισραήλ είναι η πρώτη γραμμή του πολέμου κατά των μαχητών της Jihad. Μπορεί να βαστάξει το δικό του βάρος, αλλά μόνον αν η Δύση δεν το φέρει σε μειονεκτική θέση, με το να του δέσει τα χέρια πίσω από την πλάτη του.

[1] Κατά ειρωνικό τρόπο, η εβραϊκή επένδυση προκάλεσε τη μετανάστευση δεκάδων χιλιάδων Αράβων στην Παλαιστίνη, για να απολαύσουν τους καρπούς της εβραϊκής επιχείρησης.
[2] Η Υπεριορδανία δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς το 1923 από το 78% της αρχικής υπό Εντολή (mandate) Παλαιστίνης. Έγινε το κράτος της Ιορδανίας το 1946. Η πρόταση του Peel έδωσε στους Εβραίους λιγότερο από το 5% της υπό Εντολή (mandate) Παλαιστίνης.
[3] Το 70 μ.Χ. μετονομάστηκε «Παλαιστίνα» από τους Ρωμαίους, και το 1920 αναβίωσε ως «Παλαιστίνη»)
[4] J. Weiner, 20 Lune 2007, http://www.washingtontimes.com/

Δεν υπάρχουν σχόλια: